Zapraszamy Was do wyników kolejnej edycji naszego konkursu, w którym nagrodami były świetne książki od Wydawnictwa FILIA! 

Dziękujemy za Wasze ciekawe i wzruszające historie z życia wzięte. 

Autorzy 3 najciekawszych opowieści otrzymują zestawy świetnych powieści na lato:

Każdy zestaw zawiera te książki:

Marta Obuch: Wiedźma duszona w winie

Bożena – stateczna pani menadżer jednego z banków – prowadzi uporządkowane, choć dość przewidywalne życie, w którym nie ma miejsca na szaleństwa.Nieoczekiwanie dziedziczy po wuju nieruchomość w małym miasteczku i odtąd już nic nie będzie takie samo. Tym bardziej, że nieruchomość jest dość nietypowa i ma swoje tajemnice. Zmiany w jej życiu zajdą na znacznie głębszych płaszczyznach i będą dotyczyć serca, które (dotychczas zimne i nieporuszone) zaczyna bić mocniej. Okazuje się również, że miasteczko tylko pozornie jest oazą spokoju: dojdzie w nim do szeregu zdarzeń, które wstrząsną mieszkańcami. Bożena ma z tym ścisły związek…

Książkę poleca Wydawnictwo Filia

 Krystyna Mirek: Droga do marzeń

Życie Konstancji sypie się nagle i bez ostrzeżenia. Wychowana w bajce zamożna jedynaczka nagle musi się zmierzyć z brutalną prozą życia. Troski materialne to jednak nie wszystko. Konstancja stanie przed poważniejszym wyzwaniem. W środowisku, w którym wszyscy kłamią musi odnaleźć prawdę. I zbudować swoje życie na nowo.
To opowieść o skomplikowanych życiowych wyborach, tajemnicach przeszłości i prawdziwych, wielkich uczuciach. A także o poszukiwaniu własnej tożsamości, kiedy okazuje się, że nic nie jest takie, jak się przez lata wydawało.

Książkę poleca Wydawnictwo Filia

Książkę poleca Wydawnictwo Filia

Regulamin naszych konkursów znajdziecie TUTAJ

Oto nagrodzone opowieści:

aga…@…:

Najbardziej odcisnęła mi się w pamięci (i psychice) historia, którą przeżyłam z moim matematykiem w LO w latach 8o-tych. Ponieważ miałam bardzo dobre oceny w podstawówce, to znalazłam się niejako „z przydziału” w klasie o profilu matematyczno-fizycznym. Dla mnie – humanistki zaczęła się prawdziwa męka. Nie dlatego, że nie umiałam matematyki. Ale z powodu zachowania tego belfra, który w każdej klasie lubił mieć „kozła ofiarnego” i u nas zaczynał każdą lekcję od rytualnego gnębienia mojej osoby. Wyglądało to zawsze tak samo. Brał dziennik, oglądał oceny z innych przedmiotów i mówił: No Kowalczykówna, widzę, że otrzymałaś piątkę z języka polskiego, z historii i nawet z geografii! Marsz do tablicy! Mówił przy tym z szyderczym uśmiechem: Ty jesteś uczennicą klasy matematycznej i na piątkę masz odpowiadać tylko z matematyki, a nie z jakichś innych przedmiotów.
Trwało to znęcanie przez cały rok. Pod koniec pierwszej klasy zaczęłam poważnie myśleć o zmianie szkoły. Najbliższe liceum było oddalone od mojego domu 15 km, więc niezbyt daleko. Ale byłam w szkole lubiana, aktywna, udzielałam się społecznie i miałam dobre oceny z pozostałych przedmiotów. Nie wiem, czy to rodzice zadziałali, czy jakiś inny czynnik, ale pewnego dnia sam dyrektor wezwał mnie do siebie. Weszłam do gabinetu z duszą na ramieniu a on kazał mi usiąść i zapytał z uśmiechem – „No i co z tą matematyką? Naprawdę chcesz od nas odejść? Dukałam coś o swoim braku zdolności do przedmiotów ścisłych. Uważałam przy tym, żeby nie krytykować zbyt mocno osoby matematyka. Ale dyrektor po wysłuchaniu moich wywodów powiedział krótko z uśmiechem – czy ty nie za bardzo przejmujesz się tą matematyką i matematykiem? Nie przejmuj się tak. Jesteś przecież dobrąuczennicą. Wybij sobie z głowy zmianę szkoły. Zrobiłam okrągłe oczy ze zdumienia, podziękowałam i wyszłam…
Od tej pory przestałam przejmować się matematyką i matematykiem. Wyglądało to mniej więcej tak. „Mankiet” (taką miał ksywkę) bezlitośnie mnie masakrował na początku semestru, stawiając cztery czy pięć dwójek z rzędu i nie mogąc się przy tym nadziwić, że zachowuję olimpijski spokój. W drugiej połowie „miękła mu rura” i prosił mnie grzecznie przy całej klasie (ironizując przy tym oczywiście) żebym uważała na lekcji, jak rozwiązywane jest dane zadanie bo jutro będzie mnie właśnie z tego pytał. A ja raz byłam przygotowana, a innym razem tak sobie… Z nieukrywaną złością stawiał mi kolejne, tym razem, cztery czy pięć trój, tak żeby móc mi postawić na koniec okresu marną trójczynę…
Przestałam się go bać i on to czuł. Taka była moja zemsta… Koleżanki i koledzy nie mogli się nadziwić mojej postawie, aż w końcu do tego mojego szczególnego statusu przywykli. On do końca chyba nie wiedział dlaczego mu się wymknęłam. A ponieważ należałam do najlepszych uczniów w szkole, to nie mógł mnie „oblać” na koniec roku, bo grono nauczycielskie by mu nie pozwoliło:)
A poza tym to niezły aparat z niego był. Facet około 50-tki. Miał „metr sześćdziesiąt w kapeluszu” i zawsze chodził szybkim, sprężystym krokiem – prawie biegł, z głową odchyloną do tyłu. Zapamiętałam go zwłaszcza jako ubranego w brązowy płaszcz ortalionowy, spod którego rękawów wystawały białe mankiety koszuli. Gdy szedł, szybko wymachując swoimi rączkami, jego ortalion wydawał taki równomierny świst …
Gdy byłam już na studiach to dowiedziałam się, że przejął po swoich rodzicach ziemię, na której wybudował nowoczesny kurnik i stał się pierwszym w gminie hodowcą kurczaków. Odprawił starą żonę. Poznał dużo młodszą kobietę, z którą miał jeszcze dzieci i gospodarzył całą gębą. Uczył nadal matematyki – ale już nie w liceum, tylko w technikum rolniczym.
Jednym słowem – barwna postać.

laola…@…:

Moja opowieść będzie o moich zwierzakach…
Podczas jednej z moich licznych podróży służbowych, skoro świt wyruszyłam w drogę powrotną znad morza do Warszawy. Chciałam dojechać do stolicy w godzinach południowych żeby zdążyć na ważne spotkanie. Około dziewiątej byłam w okolicach Ciechocinka i zdecydowałam się na postój na śniadanie w przydrożnym zajeździe.
Przed zajazdem w ostrym, sierpniowym słońcu siedziała kobieta w średnim wieku, a obok niej w koszyku baraszkowały trzy małe kotki. Zatrzymałam się i zagaiłam rozmowę. Okazało się, że jechała Kielc do ciotki, żeby te koty tam zostawić. Jej rasowa kocica podczas rui wymknęła się niezauważenie przez niedomknięte okno i dopiero po dwóch dniach jej synowie ją znaleźli i złapali. Owocem tej przygody były te kotki. Jeden z nich zainteresował się mną wyjątkowo i został mi podarowany przez sympatyczną kielczankę.
I tak w domu pojawiła się Miranda. Była piękna – na białym puszystym futerku miała rozmieszczone regularne czarno-rude łaty. Miała różowy nosek z czarną kropką pośrodku.
Trzy miesiące później dostałam od koleżanki, która wyjeżdżała do Anglii, terriera irlandzkiego – suczkę Sonię. Od tego momentu wychowywały się razem we wspólnym legowisku. Na wiosnę Miranda przepadła… na trzy dni:) Wróciła cała czarna jak noc… Nie można było jej domyć. Jak się okazało, to był ten sam zew natury, w wyniku którego została powołana do życia. Owocem tego wypadu były dwa kocięta. Ale urodziła je poza domem. Gdy czas rozwiązania się zbliżał, zniknęła. Sonia została sama. Było już ciepło, więc wystawiałam legowisko na werandę przy drzwiach wejściowych. Dwa dni później, w sobotę wracając z zakupów zwróciłam uwagę, że Sonia jakoś dziwnie się zachowuje w swoim legowisku. Nie podbiega do mnie jak to zwykle miała w zwyczaju, lecz siedzi sztywna i nieruchoma jak słup soli. Tylko słychać jakieś delikatne piski… W tej chwili pojawiła się Miranda, niosąc w pyszczku kociątko prosto do Sonii. Wtedy okazało się, dlaczego Sonia tak się zachowywała – tam już było jedno popiskujące kociątko. Zostawiła także to drugie kocię i zniknęła. Po jakimś czasie wróciła, ale sama… A Sonia cały czas czuwała nad kotkami.

margek…@…:

Kiedyś pracowałem w pewnej państwowej instytucji. Zacząłem tam pracować we wrześniu a zaraz w październiku, jak co roku był zorganizowany dla pracowników wyjazd szkoleniowo-integracyjny. Była więc okazja do prawdziwego biesiadowania przy stołach suto zastawionych jadłem i trunkami własnej produkcji. Do tego wszystkiego przygrywał do tańca zespół muzyczny. Gdy wszyscy już mieli nieźle w czubie, zaczęły się śpiewy, więc przyłączyłem się do śpiewu. Tak to moje śpiewanie spodobało się pani kadrowej Teresie, że już mi nie odpuściła.

Zaangażowała mnie jako solistę do przygotowywanych przez nią występów na Dzień Kobiet w swoim miasteczku, skąd codziennie dojeżdżała do pracy w większym mieście. I tak przez trzy sezony z okazji Dnia Kobiet przeistaczałem się w piosenkarza występującego w miejscowym kinie, przed zebranymi tam kobietami. Nie powiem, nawet mi się to podobało.

Zdarzyło się też tak, że przebywałem służbowo w Ciechocinku, podczas festiwalu muzyki operowej Kazimierza Kowalskiego.

Po koncercie zostałem zaproszony na raut. Artyści śpiewali tam pośród zastawionych stołów. Niektórzy goście próbowali im wtórować. I naraz obok mnie znalazł się śpiewak, który śpiewał z zapałem arię Jontka z „Halki”. Wstałem i przyłączyłem się do jego śpiewu…

Nie zapomnę oczu tego śpiewaka, które robiły się coraz szersze ze zdziwienia, że taki profan jak ja, nie tylko mu dotrzymał tempa śpiewu, ale go przewyższył skalą głosu…

Serdecznie gratulujemy!

Oto nadesłane opowieści:

xoxo:

Moja pierwsza miłość to moja historia… Pojawiła się już w wieku lat 14… W skrócie widzę ją dziś tak: była zbyt długa, kompletnie bezowocna i zabrała mi 10 lat życia. Dziś wiem, że była zupełnie niepotrzebna, nie powinna się zdarzyć i sama sobie się dziwię, że tak mnie opanowała… On był starszy ode mnie o 13 lat, już zajęty kimś innym – i mam nadzieję, że o tym, co się ze mną działo, nie wiedział…
Ale pewnie każde wrażliwe nastoletnie serce przeżywa stan zakochania bardzo burzliwie… I zbyt poważnie, bo któż dorosły potraktowałby poważnie taką różnicę wieku…? A skończyło się, tak jak trwało, bez jego udziału – może dlatego, że moje serce się wypaliło? A może też zmienił mi się gust? A może dlatego, że wszystko kiedyś się kończy, więc tak musiało być? Pewnie wszystko po trochu tu zadziałało:) A przede wszystkim zrozumiałam wreszcie, że nie jesteśmy sobie jednak przeznaczeni…
Jemu przytulanie by nie wystarczyło, a ja niczego więcej bym nie chciała. Mnie wystarczyło jego spojrzenie, uśmiech – na nic więcej nie liczyłam. Dziś zostały tylko wspomnienia budzące uśmiech politowania nad tamtą naiwną romantyczną nastolatką, którą kiedyś byłam…

laola…@…:

Moja opowieść będzie o moich zwierzakach…
Podczas jednej z moich licznych podróży służbowych, skoro świt wyruszyłam w drogę powrotną znad morza do Warszawy. Chciałam dojechać do stolicy w godzinach południowych żeby zdążyć na ważne spotkanie. Około dziewiątej byłam w okolicach Ciechocinka i zdecydowałam się na postój na śniadanie w przydrożnym zajeździe.
Przed zajazdem w ostrym, sierpniowym słońcu siedziała kobieta w średnim wieku, a obok niej w koszyku baraszkowały trzy małe kotki. Zatrzymałam się i zagaiłam rozmowę. Okazało się, że jechała Kielc do ciotki, żeby te koty tam zostawić. Jej rasowa kocica podczas rui wymknęła się niezauważenie przez niedomknięte okno i dopiero po dwóch dniach jej synowie ją znaleźli i złapali. Owocem tej przygody były te kotki. Jeden z nich zainteresował się mną wyjątkowo i został mi podarowany przez sympatyczną kielczankę.
I tak w domu pojawiła się Miranda. Była piękna – na białym puszystym futerku miała rozmieszczone regularne czarno-rude łaty. Miała różowy nosek z czarną kropką pośrodku.
Trzy miesiące później dostałam od koleżanki, która wyjeżdżała do Anglii, terriera irlandzkiego – suczkę Sonię. Od tego momentu wychowywały się razem we wspólnym legowisku. Na wiosnę Miranda przepadła… na trzy dni:) Wróciła cała czarna jak noc… Nie można było jej domyć. Jak się okazało, to był ten sam zew natury, w wyniku którego została powołana do życia. Owocem tego wypadu były dwa kocięta. Ale urodziła je poza domem. Gdy czas rozwiązania się zbliżał, zniknęła. Sonia została sama. Było już ciepło, więc wystawiałam legowisko na werandę przy drzwiach wejściowych. Dwa dni później, w sobotę wracając z zakupów zwróciłam uwagę, że Sonia jakoś dziwnie się zachowuje w swoim legowisku. Nie podbiega do mnie jak to zwykle miała w zwyczaju, lecz siedzi sztywna i nieruchoma jak słup soli. Tylko słychać jakieś delikatne piski… W tej chwili pojawiła się Miranda, niosąc w pyszczku kociątko prosto do Soni. Wtedy okazało się, dlaczego Sonia tak się zachowywała – tam już było jedno popiskujące kociątko. Zostawiła także to drugie kocię i zniknęła. Po jakimś czasie wróciła, ale sama… A Sonia cały czas czuwała nad kotkami.

aga…@…:

Najbardziej odcisnęła mi się w pamięci (i psychice) historia, którą przeżyłam z moim matematykiem w LO w latach 8o-tych. Ponieważ miałam bardzo dobre oceny w podstawówce, to znalazłam się niejako „z przydziału” w klasie o profilu matematyczno-fizycznym. Dla mnie – humanistki zaczęła się prawdziwa męka. Nie dlatego, że nie umiałam matematyki. Ale z powodu zachowania tego belfra, który w każdej klasie lubił mieć „kozła ofiarnego” i u nas zaczynał każdą lekcję od rytualnego gnębienia mojej osoby. Wyglądało to zawsze tak samo. Brał dziennik, oglądał oceny z innych przedmiotów i mówił: No Kowalczykówna, widzę, że otrzymałaś piątkę z języka polskiego, z historii i nawet z geografii! Marsz do tablicy! Mówił przy tym z szyderczym uśmiechem: Ty jesteś uczennicą klasy matematycznej i na piątkę masz odpowiadać tylko z matematyki, a nie z jakichś innych przedmiotów.
Trwało to znęcanie przez cały rok. Pod koniec pierwszej klasy zaczęłam poważnie myśleć o zmianie szkoły. Najbliższe liceum było oddalone od mojego domu 15 km, więc niezbyt daleko. Ale byłam w szkole lubiana, aktywna, udzielałam się społecznie i miałam dobre oceny z pozostałych przedmiotów. Nie wiem, czy to rodzice zadziałali, czy jakiś inny czynnik, ale pewnego dnia sam dyrektor wezwał mnie do siebie. Weszłam do gabinetu z duszą na ramieniu a on kazał mi usiąść i zapytał z uśmiechem – „No i co z tą matematyką? Naprawdę chcesz od nas odejść? Dukałam coś o swoim braku zdolności do przedmiotów ścisłych. Uważałam przy tym, żeby nie krytykować zbyt mocno osoby matematyka. Ale dyrektor po wysłuchaniu moich wywodów powiedział krótko z uśmiechem – czy ty nie za bardzo przejmujesz się tą matematyką i matematykiem? Nie przejmuj się tak. Jesteś przecież dobrąuczennicą. Wybij sobie z głowy zmianę szkoły. Zrobiłam okrągłe oczy ze zdumienia, podziękowałam i wyszłam…
Od tej pory przestałam przejmować się matematyką i matematykiem. Wyglądało to mniej więcej tak. „Mankiet” (taką miał ksywkę) bezlitośnie mnie masakrował na początku semestru, stawiając cztery czy pięć dwójek z rzędu i nie mogąc się przy tym nadziwić, że zachowuję olimpijski spokój. W drugiej połowie „miękła mu rura” i prosił mnie grzecznie przy całej klasie (ironizując przy tym oczywiście) żebym uważała na lekcji, jak rozwiązywane jest dane zadanie bo jutro będzie mnie właśnie z tego pytał. A ja raz byłam przygotowana, a innym razem tak sobie… Z nieukrywaną złością stawiał mi kolejne, tym razem, cztery czy pięć trój, tak żeby móc mi postawić na koniec okresu marną trójczynę…
Przestałam się go bać i on to czuł. Taka była moja zemsta… Koleżanki i koledzy nie mogli się nadziwić mojej postawie, aż w końcu do tego mojego szczególnego statusu przywykli. On do końca chyba nie wiedział dlaczego mu się wymknęłam. A ponieważ należałam do najlepszych uczniów w szkole, to nie mógł mnie „oblać” na koniec roku, bo grono nauczycielskie by mu nie pozwoliło:)
A poza tym to niezły aparat z niego był. Facet około 50-tki. Miał „metr sześćdziesiąt w kapeluszu” i zawsze chodził szybkim, sprężystym krokiem – prawie biegł, z głową odchyloną do tyłu. Zapamiętałam go zwłaszcza jako ubranego w brązowy płaszcz ortalionowy, spod którego rękawów wystawały białe mankiety koszuli. Gdy szedł, szybko wymachując swoimi rączkami, jego ortalion wydawał taki równomierny świst …
Gdy byłam już na studiach to dowiedziałam się, że przejął po swoich rodzicach ziemię, na której wybudował nowoczesny kurnik i stał się pierwszym w gminie hodowcą kurczaków. Odprawił starą żonę. Poznał dużo młodszą kobietę, z którą miał jeszcze dzieci i gospodarzył całą gębą. Uczył nadal matematyki – ale już nie w liceum, tylko w technikum rolniczym.
Jednym słowem – barwna postać.

Virrana:

Wielu osobom moja historia może wydawać się śmieszna, ale mi utrudnia funkcjonowanie i normalne życie.
A mianowicie: mój chłopak jest bałaganiarzem i posiada dużą liczbę przedmiotów.
Mi by ta ilość przedmiotów nie przeszkadzała, gdyby tylko wszystko było poukładane.
Dla niego przeprowadziliśmy się z kawalerki do dwupokojowego mieszkania, żeby miał swoje miejsce i azyl na to wszystko.
Powiem jasno: to, co jest w jego pokoju, mnie nie interesuje. Chodzi jednak o to, co jest w kuchni i w korytarzu, a nawet po części w moim pokoju. Jego przedmioty są wszędzie – nie idzie przejść praktycznie przez korytarz ze względu na porozstawiane pudła, to samo jest w kuchni.
W piwnicy niestety to już się nie mieści, w jego pokoju też nie.
Ja jestem osobą bardzo wyrozumiałą, i rozumiem, że on ma depresję itp itd.
Ale chciałabym, żeby chociaż wspólna część mieszkania dobrze wyglądała…
On mówi, że to przeze mnie, bo on był kiedyś pedantem, a ja straszną bałaganiarą. I że teraz mu już bałagan nie przeszkadza, i może tak żyć.
Teraz trochę rolę się odwróciły – mi zaczęło zależeć na porządku i marzy mi się piękne i wysprzątane mieszkanie. Chciałabym np. zaprosić czasem rodzinę czy gości, ale niestety nie ma takiej opcji.
Nie mam na to wpływu jak to wszystko wygląda, bo ja mogę posprzątać wszystko, ale jego pudła i tak będą stały tam, gdzie stoją.
Taki stan trwa już kilka lat… Przez te klika lat, jemu przybywa z każdą chwilą większej liczby rzeczy…
Czy to może ze mną jest coś nie tak, że chciałabym mieć porządek – chociaż w kuchni i w korytarzu, bo wygląd jego pokoju to w końcu jego sprawa.
Niestety w obecnym stanie rzeczy, to jest niemożliwe, bo jego pudła są wszędzie.
Jak zaczynam o tym rozmowę, zaczyna się awantura. A zwłaszcza jak powiem, że „on ma za dużo przedmiotów” – to już w ogóle zaczyna się awantura…. Według mnie, niech sobie je ma, zwłaszcza, że wiele z tych przedmiotów jest wartościowych, ale niech to jakoś zorganizuje.
Też już zaczynam brać środki na depresje przez to wszystko.
Kiedy powiem coś o tym, żeby wyniósł jakiś przedmiot z wspólnej przestrzeni, jest mega awantura.
Aha, tu nie chodzi o mały bałagan, i małe przedmioty, tylko rzeczy bardzo duże, które są pochowane w kartonach.
Wydawałoby się, że miłość wszystko przetrzyma, ale jak się okazuje, może nie przetrzymać bałaganu… 🙂

el3…@…:
Moja historia to historia wielkiej miłości, wymagającej ogromnego poświęcenia i heroicznych czynów. W skrócie : Wyjazd wraz z rodziną do USA w wieku niespełna 14 lat, bez mojej akceptacji. Całkowita zmiana życia, otoczenia, trud odnalezienia się w nowym otoczeniu, nowa szkoła, obcy dla mnie wtedy język angielski, brak wsparcia i zrozumienia ze strony rodziców. Marzenie o powrocie do Polski ( nie umiałam odnaleźć się w nowych realiach ). Kiedy otrzymałam w prezencie mój pierwszy komputer wiedziałam że internet będzie moją przepustką do czegoś lepszego. 16 urodziny, poznałam przez internet przyjaciela w Polsce, który mnie w pełni rozumiał, wspierał i co najważniejsze z czasem bardzo pokochał taką jaka jestem. Czekaliśmy 2 lata aż osiągnę pełnoletniość. Rozmawialiśmy ze sobą po kilka godzin dziennie, trudno opisać zaufanie jakim się darzyliśmy i szczerość w rozmowach do bólu . W totalnym niezrozumieniu ze strony rodziców, dramacie jaki przeżywałam w domu, kłótniach, braku akceptacji moich wyborów podjęłam decyzję życia. Ciężko zarobione pieniądze w mojej pierwszej w życiu pracy poświęciłam na kupno biletu w jedną stronę! Przeżyłam dramat ! Musiałam opuścić rodzinę i postawić wszystko na jedną kartę. Albo „my” albo nic! Inaczej mnie nie będzie! Uciekłam. Kosztowało mnie to tak wiele, że przypłaciłam to zdrowiem , które potem z czasem odratowałam. Wyszłam za mąż w wieku 18 lat, cichy ślub. Dziś minęło 15 lat od tego momentu. Kochamy się tak jak dawniej, jesteśmy szczęśliwi, mamy dwóch synów w wieku 14 i 12 lat. Są naszą dumą, osiągają sukcesy w szkole. Przeszliśmy bardzo wiele przez te naście lat. Były wzloty i upadki, cierpienia a nawet dramaty, nie było jak w bajce ale zawsze się podnosiliśmy. Mieliśmy trudny start bez wsparcia mojej rodziny, całkowicie zdani na siebie. Dodam tylko że nikt nie wróżył nam dobrze, na przekór wszystkim i wszystkiemu pokonaliśmy przeszkody. Tysiące kilometrów ani niesprzyjający los nas nie zniechęciły, by zawalczyć o siebie. Dziś czas wyleczył rany, żyję w zgodzie z rodzicami ale rana czasem się otwiera i wspomnienia wracają, one są częścią mnie.

Opisałam to wszystko w wielkim skrócie.

Piotr:

Parę lat temu miałem ciężki okres w życiu. Po prostu wszystko mi się waliło. Straciłem pracę, którą lubiłem i trafiłem do firmy, w której szef miał manię prześladowczą, żona straciła pracę, przez co postanowiliśmy poczekać ze staraniem się o dziecko, choć usilnie staraliśmy się od roku. Okazało się, że w tym momencie jest już w ciąży. Na koniec dom zalała nam powódź. Po dwóch latach ciężkiej pracy, szarpania się w pracy, opieki nad maleństwem i odbudowie domu miałem już wszystkiego dość. Pewnego poranka dawałem małemu mleczko tuląc go na podusi, a on jak zawsze pił ze swojej butelki i głaskał mnie po ramieniu. Zapytałem go czemu to robi? To co usłyszałem zmieniło całe moje życie. Powiedział po prostu „Bo cię lubię”. Od tamtej pory nabrałem optymizmu i wszystko zaczęło się układać. I dziś jak mam zły dzień to przypominam sobie te słowa.

martyna…@…:

Tamte wydarzenia miały miejsce 17 lat temu, a ja mam wrażenie, że to było tak niedawno.
Miało ono miejsce podczas mojego pobytu w szpitalu, niektórzy mogą wątpić, że coś takiego przydarzyło mi się akurat w takim miejscu, ale to akurat prawda, to miało miejsce i jestem z tego powodu szczęśliwa. Więc zacznę od początku. Marcin był miłym chłopakiem, wielkim fanem zespołu Lady Pank, tak się jakoś złożyło, że polubiliśmy się od samego początku, byłam nim zauroczona, uwielbiałam z nim spędzać czas na rozmowach. Pewnego wieczoru słuchając kasety z piosenkami Lady Pank pocałował mnie, to był mój pierwszy pocałunek, motyle wariowały mi w żołądku. Ale niestety tak się stało, że po opuszczeniu szpitala nasza znajomość się skończyła, wielokrotnie chciałam do niego napisać ale jakoś brakowało mi odwagi i tak minęło 7 lat.
Pewnego razu szukając na pewnym portalu społecznościowym znajomych odnalazłam Marcina, napisałam do niego, jakie było moje zdumienie, kiedy odpisał. Pamiętał mnie, byłam szczęśliwa. Pisaliśmy do siebie codziennie, nawet chciał się spotkać, ale mi zabrakło odwagi. Pewnego dnia zamilkł tak nagle, nie chciałam stracić kumpla na kolejne 7 lat. Postanowiłam do niego napisać, kiedy weszłam na jego profil, łzy stanęły mi w oczach bo okazało się, że mój Marcin zmarł w wieku 25 lat, byłam w szoku. Do tej pory nie mogę w to uwierzyć, kiedy słyszę czasami jakąś piosenkę Lady Pank staje mi przed oczami roześmiany Marcin- takim go zapamiętam do końca mojego życia.
Jeśli mogłabym przekazać mu wiadomość, to byłaby takiej treści: Marcinku pamiętasz jak razem słuchaliśmy tej przepiękniej ballady?? Kiedy teraz ją słyszę mam przed oczami Ciebie i tak zostanie do końca moich dni. Ciebie już tu nie ma ale na zawsze pozostaniesz w mojej pamięci. Gdybym wiedziała, że Twoja prośba jest ostatnią prośbą spotkałabym się z Tobą. Teraz tego bardzo żałuję, ale wierzę że spotkamy się kiedyś Tam po drugiej stronie i posłuchamy jeszcze raz tej piosenki.

margek…@…:

Kiedyś pracowałem w pewnej państwowej instytucji. Zacząłem tam pracować we wrześniu a zaraz w październiku, jak co roku był zorganizowany dla pracowników wyjazd szkoleniowo-integracyjny. Była więc okazja do prawdziwego biesiadowania przy stołach suto zastawionych jadłem i trunkami własnej produkcji. Do tego wszystkiego przygrywał do tańca zespół muzyczny. Gdy wszyscy już mieli nieźle w czubie, zaczęły się śpiewy, więc przyłączyłem się do śpiewu. Tak to moje śpiewanie spodobało się pani kadrowej Teresie, że już mi nie odpuściła.

Zaangażowała mnie jako solistę do przygotowywanych przez nią występów na Dzień Kobiet w swoim miasteczku, skąd codziennie dojeżdżała do pracy w większym mieście. I tak przez trzy sezony z okazji Dnia Kobiet przeistaczałem się w piosenkarza występującego w miejscowym kinie, przed zebranymi tam kobietami. Nie powiem, nawet mi się to podobało.

Zdarzyło się też tak, że przebywałem służbowo w Ciechocinku, podczas festiwalu muzyki operowej Kazimierza Kowalskiego.

Po koncercie zostałem zaproszony na raut. Artyści śpiewali tam pośród zastawionych stołów. Niektórzy goście próbowali im wtórować. I naraz obok mnie znalazł się śpiewak, który śpiewał z zapałem arię Jontka z „Halki”. Wstałem i przyłączyłem się do jego śpiewu…

Nie zapomnę oczu tego śpiewaka, które robiły się coraz szersze ze zdziwienia, że taki profan jak ja, nie tylko mu dotrzymał tempa śpiewu, ale go przewyższył skalą głosu…

dzwoneczek1:

Moja historia jest nie „o”, ale „do” – bo jest skierowana do kogoś, kto ciągle jest dla mnie ważny. Dlatego będę pisać ja w formie listu – do Niego…

Właśnie dziś myślałam o Tobie wyjątkowo dużo…
…czy jesteś szczęśliwy? Czy wszystko u Ciebie w porządku? Co byś mi odpowiedział na to czy na tamto?… Musisz wiedzieć, że czasem o tym myślę. Jakby wyglądało nasze życie razem. A dziś myślałam wyjątkowo dużo.
Wiem, że żyjesz, że nadal mieszkasz w S… i że jesteś z kimś. Że masz swoje sprawy. Nie chcę tego burzyć, nie chcę tego rujnować. Mam nadzieję, że Ci tam dobrze. Idę swoją drogą. Trzymam tylko rękę na pulsie, czy żyjesz, jakim jesteś człowiekiem… i czasem sobie pozwalam myśleć. Wspominać nasze lato, moje pierwsze „dorosłe” wakacje, kiedy stałam się kobietą, po raz pierwszy tak świadomą siebie, swoich uczuć i pragnień… Masz w tym swój wielki udział, choć te najważniejsze słowa między nami nie padły. Pozostały w niebycie i dlatego czuję niedosyt.
Tęsknota to stan ducha, który mnie określa już od 3 lat.
Jeszcze tyle miałam Ci do powiedzenia.
Ale chyba nie chciałeś tego usłyszeć, bo zniknąłeś.
Wybrałeś swoją drogę.

Ja też dziś jestem z kimś, kto niekoniecznie spełnia wszystkie moje kryteria i po ponad roku bycia razem już widzę, że nie jest ideałem z moich snów – ale on w odróżnieniu od Ciebie – przy mnie jest…
Ale mimo to i tak dziś pomyślałam – szkoda nas…

Wiola:

Zakochałam się w nieodpowiednim człowieku, delikatnie mówiąc… Pieniądze niszczą ludzi. Tyle razy miał być. Obiecywał, przysięgał ale i tak zawsze coś mu wyskoczyło. Nie uprzedził, że się nie zjawi. Nie oszczędził mi „wrażeń” nawet zimą, gdy mróz przekraczał 10 stopni, a ja stałam i czekałam w umówionym miejscu dwie godziny. Nawet się nie rozpłakałam. Pewnie już przywykłam.
Historia długa jak rachunek z Tesco przed świętami. Do tego burzliwa i zawiła.
Codziennie usiłuję dać sobie z nim spokój; przestać myśleć, rozpamiętywać, rozgrzebywać. Próbuję zmienić kierunek lotu. Nie potrafię.
I mogłabym mieć każdego (oczywiście generalizuję), jednak cóż mi po tym, skoro inni mnie nie pociągają… Jestem do granic możliwości stała w uczuciach. Mój błąd.
Nawet bym mu wybaczyła te półtora roku oczekiwania, znieważania, okłamywania, hektolitry łez i nieprzespane noce, jednak najpierw musiałby się obudzić ze swojego snu i wypowiedzieć magiczne słowo. Ale on chyba woli wszystko zaprzepaścić…
A miało być tak pięknie.

P.S. Pamiętaj, żadna nie zrobiłaby dla Ciebie tego co ja zrobiłam. ŻADNA.

Agnieszka:

Chciałabym tu opisać historię z czasów mojej pracy w weekendowej szkole średniej dla dorosłych:) Z koleżanką matematyczką i kolegą historykiem pojechaliśmy w pewną sobotę po zajęciach na taką właśnie ludową imprezę sobótkową, na której, jak słyszałam wcześniej, mieli być też niektórzy nasi słuchacze:) I byli, a gdy nas zobaczyli, to chyba niektórzy z nich poczuli się nieco inwigilowani… Np. jedna nieszczęśnica z mojej grupy, w bardzo krótkiej spódniczce i z jakimś chłopcem u boku, udawała, że nas wcale nie widzi, przechodząc w odległości 3 metrów, a tam akurat tłumów nie było…:) Mieliśmy ubaw, tym bardziej, że następnego dnia były egzaminy semestralne, m.in. z mojego przedmiotu – a tu zamiast nauki, taka rozpusta 🙂

Oczywiście żartuję, bo cóż mi do (nie)obyczajności dorosłych przecież ludzi, ale w tej szkole jakoś im się chyba przypominały nastoletnie czasy, gdzie trzeba było się ukrywać przed nauczycielem ze swoimi sprawkami:D A w niedzielę i tak sprawiedliwie oceniłam ich wiedzę, bez żadnych pozaszkolnych uwag.

Ciekawszą postacią był ten historyk – zagorzały katolik po 40-tce z żoną i dzieckiem, który w okolicy miał działkę i nalegał, żebyśmy w drodze do tej wsi sobótkowej koniecznie tam zajrzeli. Zwiedziłyśmy więc jego działkę i domek, a on zaraz się rozmarzył, że zrobi tu imprezę dla paru osób z grona pedagogicznego i że wcale nie musimy wracać do domu po imprezie, bo możemy tu nocować… Nooo, to już było zbyt piękne, by mogło być prawdziwe – i zaraz postanowiłam, że jakoś go muszę wyprowadzić z tego „romantycznego nastroju”. A najlepiej to zrobić, psując mu trochę humor. Brutalna metoda, ale skuteczna.

Dobra okazja była w drodze powrotnej, gdy nagle zadzwoniła do niego żona, a ja sobie w tle rozmawiałam z koleżanką. Na drugi dzień przyszedł do szkoły w takim przygnębionym nastroju, że od razu było widać, że w domu była awantura o ten jego wypad – Bóg wie gdzie i z kim;)

Ale dzięki temu zaczęłam mu się źle kojarzyć i uniknęłam losu koleżanki matematyczki, która stała się jego muzą i natchnieniem do romantycznych westchnień… Raz nawet zaprosił ją do siebie – oczywiście żony w domu nie było, a syn (wtedy już 18-letni) zaraz się ewakuował. Opowiadała mi później, jak czuła się tam nieswojo, bo nie sądziła, że będą sami – i nie mogła się doczekać, kiedy stamtąd wyjdzie, choć oczywiście był dla niej bardzo miły… A on o nią dopytywał jeszcze z rok czy dwa po tym, jak z tej szkoły odeszła, podobno do niej też dzwonił (mówiła mi, że przestała odbierać, bo dziwne rzeczy ponoć mówił, ale nie dopytywałam, jakie:) Wiedział, że mamy jakiś kontakt, bo pracowała w podstawówce w mojej okolicy, ale zbywałam go, żeby nie rozwijać tej sytuacji. Ale wspomnienie zostało:)

Krzysiek:

Miesiąc temu miałem taką historię i stwierdziłem, że jednak mam szczęście. Jak nie wiem co… Uniknąłem śmierci albo kalectwa.
Około trzynastej zerwała się burza. Zobaczyłem na werandzie powywracane donice z pomidorami. Szybko wyszedłem by je przesunąć pod dach. Zabrałem jedną i odszedłem zaledwie jakiś metr dalej, gdy usłyszałem za sobą łomot i trzask. Kiedy się obróciłem, zobaczyłem w tym miejscu gdzie przed chwilą stałem zwalony czubek olbrzymiej sosny rosnącej jakieś 10 metrów od werandy. Jeden z konarów wbił się w z trzaskiem w tę drugą donicę…..
Tak, miałem wielkie szczęście…

Oto historie przesłane do poprzednich edycji:

sylka…@….:

Gdy po studiach przeprowadziłam się do stolicy, chciałam znaleźć sobie jakichś znajomych, z którymi spędzałabym czas po pracy… W pracy trudno było mi się z kimś zaprzyjaźnić, bo siedzieliśmy w przeszklonych „boksach” i tylko mogliśmy na siebie patrzeć, bo każdy miał swoją”działkę” do zrobienia, bez zbędnego kontaktu z drugim człowiekiem… Zaczęłam więc szukać na różnych portalach, forach dla osób interesujących się muzyką i kinem tak jak ja. I odpowiedziałam m.in. na ogłoszenie kogoś, kto twierdził, że zakłada klub ludzi interesujących się filmem, żeby spotykać się, oglądać i dyskutować o filmach. Mam spory zbiór filmów, więc zaoferowałam się, że będzie to materiał do spotkań i z niecierpliwością czekałam na wieści, gdy zbierze się grupa, żeby zorganizować jakieś spotkanie. I po ok. miesiącu otrzymałam mail z informacją, że taka grupa powstała, jest w niej 7 osób, a spotykamy się na seansie organizowanym przez jedną z instytucji, wstęp jest darmowy – była też podana data i ogólnie miejsce, więc ucieszyłam się i pomyślałam, że świetnie, wreszcie kogoś w tym mieście poznam:) Zapytałam więc o szczegóły, dokładniejszą lokalizację zbiórki, bo nie znałam tamtej okolicy. Na to dostałam po kilkunastu godzinach odpowiedź, która dała mi do myślenia – że właściwie to spotkania jako takiego nie będzie, każdy może przyjść indywidualnie (!) i obejrzeć sobie ten film.

No to po co zakładać klub? – zapytałam sama siebie – chyba że będzie to klub odludków, za nic nie chcących spotykać się z nikim innym z tego klubu! Odpisałam od razu, że z takiego „klubu” to ja się raczej wypisuję:) – ale do dziś zastanawiam się, co musi mieć w głowie taka istota…? A może to znak naszych czasów? Ludzie odwróceni od siebie, ze wzrokiem wlepionym w ekrany, albo zapatrzeni w siebie…?

Edyta:
Jeden przełomowy dzień życia

Długo zastanawiałam się, jaki dzień wybrać. Było dużo takich dni, w moim życiu. Jednak jak mam zdecydować się na jeden będzie to jeden dzień marca 1999 roku.
W owym czasie studiowałam zaocznie historię. Byłam na drugim roku i bardzo potrzebowałam pracy, choćby, dlatego, że za te studia musiałam płacić. Od dłuższego czasu bezskutecznie szukałam tej pracy. Myślę, że nie robiłam tego profesjonalnie – nie przeszłam przeszkolenia, w zakresie poszukiwania pracy, byłam nieśmiała, nie miałam odwagi i nie za bardzo wierzyłam we własne możliwości.
W domu miałam telefon i książkę telefoniczną. Po prostu dzwoniłam do różnych instytucji i pytałam, czy nie potrzebują kogoś do pracy. Zadzwoniłam nawet do dzisiejszej Agencji Bezpieczeństwa Publicznego – wtedy UOP-u z tym pytaniem. Męski głos zapytał mnie, czy wiem, gdzie się dodzwoniłam. W tym momencie dotarło do mnie, że przesadziłam i powiedziałam, że do Urzędu Wojewódzkiego – faktycznie obie instytucje sąsiadowały ze sobą w książce telefonicznej. Wtedy usłyszałam odpowiedź, że to nie Urząd Wojewódzki i z ulgą odłożyłam słuchawkę.
Zboczyłam trochę z tematu, ale ten wstęp był konieczny, aby pokazać, że to naprawdę był przełomowy dzień, w moim życiu.
Tego dnia jak zwykle zostałam sama w domu. Trochę posprzątałam i coś ugotowałam. I zgodnie z tym, co pisałam wyżej sięgnęłam po telefon i książkę telefoniczną. Zobaczyłam w książce napis: ”Okręgowa Komisja Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Białymstoku”. Wiedziałam, że ta instytucja jest w likwidacji i ma powstać Instytut Pamięci Narodowej – słyszałam w radio o Ustawie o IPN i wiedziałam, że to się ciągnie – tyle wiedziałam. Nie miałam dokładnie pojęcia, czym zajmuje się ta instytucja tylko pomyślałam, że ma związek z historią, co mnie cieszyło.
Odważyłam się i zadzwoniłam. Słuchawkę podniósł starszy pan. Gdy mu powiedziałam, o co mi chodzi. Zapytał skąd wiem, że kogoś potrzebują. Był podejrzliwy. Ja mu powiedziałam, że nie wiedziałam. Usłyszałam, że potrzebują kogoś do kserowania. Chciałam się wycofać, bo nie umiałam obsługiwać kserokopiarki. On mnie jednak zaprosił.
Ten jeden telefon miał duży wpływ na dalsze moje życie, a dzień, którego to miało miejsce był naprawdę przełomowy.
W każdym bądź razie nauczyłam się kserować i nie tylko. Moja praca w IPN-ie trwała wiele lat. Były lepsze i gorsze momenty. Nie było łatwo. Czasami szło po grudzie. Mam z nią wiele wspomnień. Ten starszy pan, który odebrał telefon okazał się długoletnim prokuratorem Okręgowej Komisji – Waldemarem Monkiewiczem. Okazał mi wiele zrozumienia. Jego profesja powodowała, że był nieufny i podejrzliwy, w stosunku do ludzi. Ja się nad tym nie zastanawiałam, ale dziś z perspektywy lat uważam, że obdarzył mnie niewiarygodnym zaufaniem i wierzył we mnie. Dziś już nie żyje. Byłam na jego pogrzebie i odwiedziłam jego grób także później. Na zawsze pozostanie w mojej pamięci.
Jak już napisałam od wielu lat już nie pracuję w Instytucie Pamięci Narodowej – jednak te lata były ważne, w moim życiu. Wiele się nauczyłam i to procentuje obecnie. Pracując tamże skończyłam studia i się obroniłam. Przy pisaniu pracy magisterskiej bazowałam na materiałach stamtąd. A wszystko zaczęło się od jednego telefonu do prokuratora Waldemara Monkiewicza – dlatego ten dzień był przełomowy.

kriss…@…:

Ciekawych historii jest kilka w moim życiu, ale naprawdę dziwna jest tylko jedna. Jestem 10 lat po rozwodzie, więc zdarza mi się poznawać różne kobiety, w tym te szukające dla siebie partnera. I kilka lat temu poznałem kobietę 41-letnią, która była dziewicą. To nie był zasuszony moherowy beret, lecz całkiem ponętna, elegancka pani, która zdecydowanie mogła się podobać płci męskiej. Kiedy zdumiony zapytałem, jak to się stało, że się uchowała nietknięta, odpowiedziała całkiem normalnie: nie interesowali mnie chłopcy tylko książki. Zawsze przebywałam wśród chłopców – studiowałam przecież na politechnice gdzie dominacja mężczyzn jest zdecydowana – ale nie miałam potrzeb seksualnych. Dopiero teraz się pojawiła chęć zmiany tego stanu… Spotykaliśmy się nawet przez parę tygodni, ale jednak w końcu uznała, że nie jestem tym 'jedynym” i wymarzonym, obecnie nie wiem, co u niej, po zerwaniu straciliśmy zupełnie kontakt. Ale sprawiła, że dowiedziałem się wiele nowych rzeczy o kobietach….

tina.t…@…

Mieszkając na wsi przez kilkanaście lat w latach 80. i 90., przeżyłam wiele, ale na osobną opowieść zasługuje zwłaszcza moja sąsiadka. Jej sława jako swatki sięgała chyba lat 70. i za czasów mojego dzieciństwa dawno przekroczyła już nawet granice województwa, bo jej klientami byli głównie bogaci rolnicy spod dużych miast, którym z jakiegoś powodu trudno było samodzielnie znaleźć żonę. Kiedy zjawiał się u niej taki potrzebujący pomocy kawaler, to porzucała nawet najpilniejszą robotę w samym środku żniw i jeździła z nim po bliższej i dalszej okolicy w poszukiwaniu jego „przeznaczenia”… Jak słyszałam, jeszcze po roku 2000 sporadycznie działała na tym swoistym „rynku matrymonialnym” (bo jej mąż, również wcześniej działający w tej „branży”, już zmarł). Znała wszystkie panny do wzięcia w okolicy i do tego była znakomitym psychologiem, bo doskonale wiedziała, do której uderzyć ze zdesperowanym kawalerem, żeby skutecznie go ożenić. Na okoliczność tych przyszłych wesel miała nawet na strychu zakupione dawno temu (i obgryzione już przez myszy oraz tzw. ząb czasu) święte obrazy – i kiedy zeswatana przez nią para zapraszała ją na wesele, to właśnie taki obraz otrzymywała w prezencie i potem miała problem, gdzie go schować…:)
Sąsiadka traktowała to swatanie chyba raczej jako hobby niż formę zarobkowania i pewnie dlatego była bardzo skuteczna. Do tego stopnia, że gdy już będąc wdową, przez pół roku „wojaży” nie znalazła żony dla sąsiada w swoim wieku (ok. 70-tki), to sama za niego wyszła i potem przez kilka lat, aż do jego śmierci, odwiedzała go ze 2 razy dziennie – za każdym razem przechodząc koło nas, więc widziałam czasem, jak szła do niego rano i później z gotowym obiadem – a mieszkała nadal u siebie:) Ale zachowała się jak solidna firma, to trzeba przyznać – bo przecież i tak żonę znalazł…:)

Anna B.:

Moje wspomnienie dotyczy mojego psa Tarzana i świnki morskiej, która zginęła śmiercią tragiczną w jego zębach. Miałam wtedy ok. 7 lat i bardzo to przeżyłam. Oczywiście trudno go było winić za instynkt łowiecki, bo nie widział jej wcześniej i po prostu nie wiedział, że jest nasza. Zimą była w domu, a on, jako pies podwórzowy, raczej tam nie bywał. Gdy wczesną wiosną została po raz pierwszy wypuszczona na zieloną trawkę, to ją szybko namierzył, zidentyfikował jako dzikiego gryzonia podobnego do szczura (była ruda), wydostał spod starej drucianej suszarki na naczynia, która wtedy zmieniła rolę na „klatkę dla świnki”, udusił i przyniósł przed dom. Był przy tym bardzo dumny z tego, co zrobił…
Ale poza tym jednym wybrykiem, był bardzo mądrym psem. Nie cierpiał pijanych ludzi i strasznie ich traktował, opierając łapy na ich ramionach i zbliżając wyszczerzone zęby do ich twarzy – więc szybko trzeźwieli nabierali ogłady w zachowaniu:) Niestroniący od tanich win sąsiad tylko raz go postraszył, kiedy go spotkał u siebie w stodole (była ciągle otwarta, więc niejeden pies korzystał z niej jak z hotelu – zwłaszcza zimą) i ten mu to tak zapamiętał, że parę dni później postanowił się odegrać i „powitał” go rano przed jego drzwiami widokiem swoich zębów, zbliżonych do jego twarzy… Scena musiała być jak z horroru, bo zimą 5.00 rano to jeszcze noc. Tak potrafił nauczyć ludzi szacunku do siebie:) Aż nam to sąsiad opowiedział, bo nie mógł wyjść z podziwu, że pies może być taki pamiętliwy… Ale od tej pory omijał go szerokim łukiem i już nie protestował, gdy ten wylegiwał się w jego słomie:)
Tarzan pochodził spod Warszawy, skąd mój ojciec przywiózł go od kolegi, który miał kilka małych owczarków niemieckich i po prostu je rozdawał, żeby go nie zjadły żywcem, gdy już urosną:) Przyjechał jako niewielka, czarna kulka w pudełku po butach i był u nas do końca swojego życia, ok. 16 lat. Żył w zgodzie z innymi domowymi zwierzętami. Pomagał łapać małe kurczaki czy kaczki, kiedy rozbiegały się po podwórku zamiast grzecznie wchodzić do klatki, w której spędzały noc. Stawał nad upatrzonym stworzeniem z rozdziawionym pyskiem i żółty delikwent już bał się ruszyć, czekając na nasze wybawienie:) W ten sposób tylko „zbieraliśmy” te maleństwa spod jego zębów, bo dogonić je bywało czasem trudno, a pies to doskonale rozumiał i poświęcał się dla nas, mając przy tym dobrą zabawę… Uwielbiał też grać z nami w piłkę, już na sam jej widok piszczał i skakał, żeby nas zachęcić do zabawy – i oczywiście chodził z nami do pobliskiego lasu na spacery. Nieraz rozkopywał lisie jamy w takim tempie, że musieliśmy go z nich wyciągać, żeby te lisy w ogóle miały gdzie mieszkać… Ale poza tym był grzeczny. Nawet wobec obcych nie wykazywał nieuzasadnionej agresji i mimo że nie był szkolony, świetnie reagował na komendy. Tylko pijaków tak nie znosił, że trzeba było go z nich ściągać i wówczas nie do końca bywał posłuszny…
Wielu sąsiadów i znajomych, którzy u nas bywali, koniecznie chciało go odkupić, bo rasowy pies na wsi to w tamtych czasach była jeszcze rzadkość – ale nie chcieliśmy go oddać, bo był dla nas kimś więcej niż tylko psem podwórzowym.

Nastka:

Moja historia to moje najwcześniejsze wspomnienie muzyczne, jakie mam, to takie weselne:) Miałam może z 5 lat i byłam na wiejskim weselu u rodziny ze strony mojego ojca, które w stodole się odbywało i piosenek grano tam pewnie wiele – ale pamiętam tylko jedną: „Daj mi tę noc”. Pewnie zwróciłam na nią uwagę dlatego, że wydawała mi się taka nielogiczna…. A samo wesele było świetne, mimo warunków polowych, wszyscy dobrze się bawili i nie chciało mi się wcale spać:) To było latem i wracaliśmy z niego nad ranem przez pola i łąki, pamiętam piękny świt, poranną rosę i pierwsze promienie słońca. A dzisiejsze wesela nie mają już dla mnie takiego uroku…

Grażyna:

Historia, którą chcę Wam opowiedzieć, dotyczy mnie i mojej przyrodniej siostry, która jest starsza ode mnie o 4 lata, ale ja już w dzieciństwie nie za bardzo chciałam jej się podporządkować i z tego były największe problemy… Ale z bardziej drastycznych scen to pamiętam taką, gdy jeszcze przed moim pójściem do „zerówki” uczyła mnie pisać i czytać – i mimo moich 4 lat nie byłam zbyt pokorną uczennicą, bo w ramach motywowania do nauki wbiła mi długopis w policzek. Nauka skończyła się więc dość krwawo i boleśnie… Śladu dziś już nie mam, ale gdy się uśmiecham, to robi się taki dołeczek w dość dziwnym miejscu, ze 3 cm pod lewym okiem.
Ale do zerówki poszłam już umiejąc całkiem nieźle czytać i pisać, mimo że z racji grudniowych urodzin byłam pewnie najmłodsza w swojej grupie – więc nie ma tego złego:)

Od zawsze byłyśmy różne pod względem charakterów. Ona wcześniej była jedynaczką, a to jednak wpływa na postawę… Podobno, gdy zostałam przywieziona do domu ze szpitala, to przez miesiąc w ogóle się mną nie interesowała i była obrażona, że pojawił się ktoś, kto odciąga od niej uwagę… Ale potem to nawet woziła mnie w wózku niczym lalkę, dlatego nieraz lądowałam w jakichś krzakach czy nawet pokrzywach…
A potem cóż – z racji różnicy wieku miała swoje sprawy, a ja swoje… Zasadniczo nie wchodziłyśmy sobie w drogę, ale czasem, gdy miała jakąś okazję, to potrafiła mi zajść za skórę… Ale te pierworodne dzieci chyba w ogóle tak mają… Jej syn miał już 7 lat, kiedy musiał pogodzić się z tym, że ma siostrę i wtedy stwierdził, że niech już będzie, ale przecież może mieszkać w komórce, żeby mu nie przeszkadzać… Nieraz potrafi ją doprowadzić do płaczu, bo jest dość nieokrzesanym nastolatkiem. Tak więc siostra ma dwoje dzieci, od których najchętniej by zwiała gdzieś daleko (bo niespodziewanie dla niej okazało się, że trzeba się nimi czasem zająć, a to przecież żadna dla niej rozrywka:) A tematów wspólnych ze mną to już nie ma żadnych… Kiedy jeszcze u niej częściej bywałam, to chciała głównie plotkować o swojej teściowej, którą uważa za samo zło, albo o innych ludziach, których życie jest tak samo nudne jak jej – bo poza tym, co widzialne, to niewiele jest dla nich dostrzegalne i dlatego żyją sobie dość bezrefleksyjnie.. A takie prymitywnie przyziemne tematy to moje uszy uznają za koszmar nie do wytrzymania i wyraźny przejaw defektu mózgu…
Nie interesuje się niczym obiektywnie ciekawym i rozwijającym, a jej ulubione lektury to gazetki z ekscytującymi promocjami. Uwielbia też ploteczki i sensacje (bo nie ma to, jak poczuć się lepiej dlatego, że inni mają gorzej, albo odkryć i wyśmiać czyjeś tajemnice) – więc ostrożnie jej dawkuję informacje o swoim obecnym życiu, bo wiem też, że gdy ktoś mało wie, to chętnie dzieli się tym, co wie, z otoczeniem. A nie mam potrzeby, żeby stado postronnych osób było informowane o tym, co u mnie…
Dlatego teraz bywam u niej rzadko, a nawet jak czasem przyjadę do siostrzeńców, to zwykle i tak jej nie ma w domu, bowiem najlepiej czuje się w galeriach handlowych, gdzie może kupować, kupować i kupować… Jak tak dalej pójdzie, to ich 60-metrowe M-4 stanie się głównie magazynem dla zakupów, z których w 80% nikt nie korzysta, bo zostały kupione dlatego, że były w promocji, ewentualnie „na wszelki wypadek”. Niedawno siostrzeniec mi pokazywał jej nowy nabytek, który ściął mnie z nóg – czyli zaproszenia na ślub i chrzciny, ale to chyba już zapasy robione dla dzieci i wnuków, bo jej mąż mówi, że nic nie wie o żadnych planach prokreacyjnych czy weselnych;) A sama zainteresowana nie widzi w tym swoim procederze żadnego problemu…
Przykre jest jednak to, że jej dzieci mogą przejąć taki dziwaczny styl życia.
Przykro mi też, że w ten sposób ją widzę i o niej piszę, ale taka, niestety, jest prawda o niej – tak nieciekawa….

Maria:

Ta historia wydarzyła się w czasach PRL w latach siedemdziesiątych. Po pierwszym roku studiów na Politechnice Wrocławskiej postanowiłam, że w wakacje nie wrócę do rodzinnego domu, oddalonego o ponad 100 km, tylko będę pracować we Wrocławiu. Pieniądze jakiekolwiek – dla studentki ważna sprawa. Pracę znalazłam we Wrocławskim Zakładzie Inwentaryzacji. Gdy przychodziłam rano do firmy, wtedy dopiero dowiadywałam się – gdzie zostanę, z kolegą lub koleżanką, skierowana na inwentaryzację. Mógł to być sklep, magazyn, klub itp. Czas pracy różny w zależności od wielkości obiektu. I tak pewnego razu – ja i kolega znaleźliśmy się we wrocławskim więzieniu. Inwentaryzacji podlegał magazyn i kantyna dla więźniów. Najpierw długie korytarze, bez przerwy otwieranie i zamykanie kolejnych przejść, brzęk kluczy, a po drodze mijanie cel. I wreszcie dotarliśmy na miejsce. Przy spisywaniu towarów pomagali nam więźniowie. Nigdy nie zapomnę spojrzeń więźniów – na mnie młodą dziewczynę w letniej sukience i z trudem ukrywającą rozdygotane z nerwów ciało. Tych oczu nie da się zapomnieć! W pewnym momencie przy podawaniu towaru, poczułam rękę więźnia na moim pośladku, za moment próbował mnie dotknąć następny. Kolega z pracy, który ze mną pracował był starszym panem, wolno pracującym, wolno piszącym (towar był spisywany na arkuszach z kalką) i kompletnie nie orientował się w sytuacji. Wpadłam na pomysł i poprosiłam go o zmianę ról (na szczęście zgodził się), teraz ja pisałam, a on odbierał artykuły od więźniów. Gdy mój kolega wychodził do toalety, natychmiast zrywałam się z krzesła i też wychodziłam z kantyny, a potem z magazynu – ten miły starszy pan nie domyślał się zupełnie co ja przeżywam. A w mojej głowie – tylko jedna myśl – jak najszybciej skończyć i opuścić to miejsce. Inwentaryzację zakończyliśmy po godzinie 21.00. A na zewnątrz w tym czasie mój chłopak – student (obecny mąż) po swojej skończonej studenckiej pracy, szukał mnie po całej Polsce. Po południu zaczął się denerwować, bo zawsze z jakiegoś miejsca telefonowałam do akademika ( oczywiście z telefonu stacjonarnego) – gdzie jestem i kiedy wrócę. Stamtąd nie pozwolono mi nigdzie zatelefonować. Telefonował do moich rodziców, myśląc, że coś się stało i pojechałam do rodzinnego domu (rozmowa zamiejscowa zamawiana na poczcie z oczekiwaniem), do moich przyjaciół i do wrocławskiej rodziny – do ciotek i wujków a ja „jak kamień w wodę” – przepadłam. Moi rodzice zdenerwowani, przyjaciele zaniepokojeni – a ja w więzieniu!.
Minęło tyle lat, a to wydarzenie w moim życiu pamiętam jakby to było wczoraj! Obecnie gdy rozmawiam z moimi dorosłymi dziećmi i wspominam czasy „słusznie minione” – opowiadam im nie tylko o kartach na żywność, nocnych kolejkach po zakup mebli ze sprawdzaniem obecności, ale też żartuję i mówię: a wasza mama w PRL „siedziała” w więzieniu.

Elka:

Moja opowieść będzie o zemście, której dokonałam kiedyś, jako nastolatka, na gruncie prywatnym – a zemsta ta była spowodowana moją urażoną wrażliwością i dotknęła mojej starszej siostry Agaty…
Otóż Agatka jakimś cudem znalazła mój pamiętnik, przeczytała i oczywiście opowiedziała rodzicom o swoich „odkryciach” – co mną wstrząsnęło do głębi… Była już wtedy na studiach i średnio co 2-3 tygodnie przyjeżdżała do domu na weekend, choć wieś już przestawała jej się podobać. Miała już w mieście jakiegoś chłopaka, ale oczywiście szukała dalej, bo we własnym mniemaniu ciągle była „do wzięcia” – a ja postanowiłam to perfidnie wykorzystać i ośmieszyć ją jeszcze bardziej niż ona mnie…

W tym celu, gdy przyjechała następnym razem w piątek, postawiłam w widocznym miejscu jakieś dość fajnie wyglądające wino, które było w domowych zapasach, uprzedziłam domowników, że mają potwierdzać moją wersję i powiedziałam jej zaaferowanym tonem, że właśnie w niedzielę tydzień temu przyszedł do nas z tym winem Jacek (dalszy sąsiad, kawaler na 10-hektarowym gospodarstwie hodujący świnki, dobiegający czterdziestki i dość nieapetyczny, jak na mój gust – ale to było akurat bardzo dobre, bo chciałam ją jak najbardziej zgnębić) i był bardzo zawiedziony, że jej nie ma. Zostawił wino i powiedział, że przyjdzie za tydzień w niedzielę, jak tylko ogarnie chlewik, bo mu powiedzieliśmy, że ona akurat wtedy przyjedzie:) Moja siostra, o dziwo, połknęła haczyk (widocznie od zawsze była mało wybredna), więc wystroiła się w niedzielę i cała w emocjach wyglądała przez cały dzień na tego swojego kawalera, który w ogóle nie wiedział, że ma przyjść:D Nigdzie oczywiście nie wychodziła, więc nie było ryzyka, że go spotka i sprawa za wcześnie się wyda.
Ubawiłam się tym jej oczekiwaniem przez cały dzień, a zwłaszcza, gdy po południu już jej mocno zrzedła mina, bo zaczęła myśleć, że ją wystawił! I dopiero wieczorem, na przystanku, kiedy wyjeżdżała już do akademika, powiedziałam jej, że to był blef… Była wściekła, ale na szczęście nie mogła mnie zabić, bo niedaleko byli świadkowie (w domu to chyba bym nie przeżyła tej jej złości:)
Ale boleśnie przekonała się, że ze mną lepiej nie zadzierać, a satysfakcję z tego mojego pomysłu na zemstę i jego efektów mam do dziś:)

Małgosia:

Był moim przyjacielem, zawsze mogłam na niego liczyć. Nigdy nie odmówił pomocy, ale też świetnie dogadywaliśmy się w swoim towarzystwie i zawsze dobrze razem bawiliśmy się na imprezach. Pewnego razu po takiej imprezie u mnie został na noc… Wylądowaliśmy razem w łóżku…
Na drugi dzień jak gdyby nigdy nic się nie stało… Ale oboje czuliśmy się niezręcznie. Nasz kontakt radykalnie się urwał… Bardzo tego żałowałam i brakowało mi go.
Po roku przypadkowo spotkaliśmy się w barze i od słowa do słowa postanowiliśmy pogadać… Tak właśnie się zaczęło. Najpierw rozmowa jedna, druga. Zaczęły się stopniowo ponownie nasze spotkania. Coraz częściej i częściej. Okazało się, że obojgu nam brakowało siebie wzajemnie. Z czasem zaczęliśmy się spotykać jako para i nigdy tego nie żałowałam. Do dziś jesteśmy razem, niebawem bierzemy ślub po pięciu latach związku i jesteśmy najszczęśliwszą parą na świecie.

Agnieszka Z.:

Kiedyś razem z mamą i dwiema kuzynkami wybraliśmy się na wycieczkę do zoo. Ja i jedna z kuzynek chodziłyśmy wówczas do podstawówki, a druga kuzynka do przedszkola. Pamiętam, że po zoo jeździła wtedy długa, kolorowa ciuchcia, która oprowadzała gości po najważniejszych miejscach. Mama zgodziła się, że tym razem w taki sposób zwiedzimy zoo. Nie pamiętam jaki był koszt takiej atrakcji, ale w tamtych czasach było to dla nas jak prezent pod choinkę. Tak więc usiadłyśmy podekscytowane na samym środku. Ciuchcia ruszyła, a przez głośniki zaczęły lecieć ogólne informacje o zwierzętach. Otaczała nas masa ludzi, więc ogólnie panował straszny ścisk, ale i tak uważałyśmy to za wydarzenie roku. Pani z dwójką dzieci wyjęła z torby brzoskwinie, ktore podała swoim pociechom. Sama również wgryzla się w soczysty owoc. Młodsza z kuzynek powiedziała wówczas na caly głos- hemoroidy rozmnażają się w brzoskwiniach. Jedząca pani prawie się zakrzyusiła, pasażerowie zerkali na nas dziwnie, a mama zrobiła się całkiem czerwona ze wstydu. Ja i starsza kuzynka uznałyśmy to chyba za śmieszne bo pamiętam, że śmiałyśmy się z tego, ale moja mama wysiadła na następnym przysatanku, by uniknąć krzywych spojrzeń. Tak właśnie zakończyła się nasza wymarzona podróż, którą dokładnie zapamiętałam. Resztę zoo przeszłyśmy na pieszo i bardzo dobrze się bawiłyśmy. Na zakończenie mama kupiła nam lody, więc uznałyśmy, że to był najfajniejszy dzień lata. A dziś myślimy o tym wydarzeniu z przymrużeniem oka.

Agnieszka:

Wiosna, cieplejszy wieje wiatr… Kiedy miałam 6 lat, w połowie marca zamieszkała z nami babcia. Wraz z pojawieniem się w domu babci, moja mama nagle zniknęła. Już po jednym dniu jej nieobecności, zaczęłam pytać babcię, gdzie jest mama i kiedy wróci. Babcia mnie wtedy czule przytulała i mówiła, że mama wróci jak przyjdzie wiosna. Więc zapytałam babcię co to jest ta „wiosna” i kiedy ona zamierza przyjść, bo ja bardzo tęsknię za mamą. Babcia mi tłumaczyła, żebym była cierpliwa, bo wiosna to piękna pora roku i już za kilka dni zobaczę jak wszystko budzi się do życia. I wtedy mama wróci. I tak czekałam i czekałam. Bardzo często siedziałam na parapecie z nosem przyklejonym do szyby i wypatrywałam mamy razem z „wiosną”. Pewnego dnia, podczas oglądania bajki, usłyszałam jak drzwi do domu się otwierają i babcia z kimś rozmawia. Pobiegłam szybko zobaczyć z kim. W drzwiach stała moja mama. Trzymała na rękach małe dziecko. Mama przykucnęła, przytuliła mnie i ucałowała. A później powiedziała: zobacz, to Twoja mała siostrzyczka. Wtedy zapytałam się jej: mamo, to jest ta wiosna, z którą miałaś przyjść? A mama się uśmiechnęła i powiedziała: Tak córeczko, to jest nasza mała Wiosna.
Moja siostra dostała imię Wiola, a ja zyskałam najlepszą przyjaciółkę i najlepszą siostrę w jednym.

Kama:

Taka historia z moich babskich spotkań z przyjaciółkami – jedna z koleżanek, już żona i matka 2 dzieci, której mąż pracował w Niemczech i do domu przyjeżdżał 3-4 razy w roku, zaczęła z nami dyskutować na temat zdrady w takich związkach na odległość – i tylko ona twierdziła, że owszem, to się zdarza, ale nie jej mąż, on to by nigdy, tak sobie ufają… Oczywiście wszystkie zaczęłyśmy jej mówić, żeby nie wierzyła w to, co on jej opowiada, bo przecież powyżej 1000 km przysięga wierności nie obowiązuje. Kiedy rozstawałyśmy się – odwoziłam ją do domu autem, miała nietęgą minę i zapytała, co ja o tym myślę, czy nie jest zbyt naiwna w tym zaufaniu do męża? szczerze powiedziałam, że ja to za bardzo w ludzi nie wierzę i jeśli mogę coś doradzić, to albo niech ona z dziećmi do niego dołączy, albo niech go tu sprowadzi na stałe i nie zadaje mu żadnych pytań o to, co tam się działo, kiedy żył tam bez niej…
I co się okazało? Za jakiś rok od tamtego spotkania ogarnęła ją wielka rozpacz, bo jakiś jego romans wyszedł, ale wtedy on szybko wrócił z Niemiec i już tutaj przez jakieś pół roku starał się, żeby mu wybaczyła zdradę.
Takie historie uczą ostrożności, a ja wolę się uczyć na cudzych błędach, bo to mniej bolesne.

tagora…@…:
Mam 2 historie związane z moim młodszym bratem:
Przybłąkała się do nas kiedyś bardzo kudłata psina i oczywiście została:) Jej sierść była doskonała na zimniejsze pory roku, ale latem przez nią męczyła się strasznie i w większe upały ciągle leżała na zimnym betonie z wywieszonym językiem. Mój brat zlitował się więc nad nią, wziął nożyce do strzyżenia owiec, które zostały po dawnej dziadkowej hodowli i powycinał jej te piękne loki tak niewprawnie, że przez resztę lata wyglądała jak zużyty mop… Ale natychmiast odżyła, bo wreszcie nie musiała męczyć się w zbyt ciepłym futrze…

Kilka lat później brałam udział w stłuczce – na szczęście miałam zapięte pasy, a kierowca – właśnie mój brat – niestety nie miał, bo tak mu się podobało i jego nos boleśnie to odczuł… Po roku miał następny wypadek (na szczęście nie byłam już pasażerką) – sam nie ucierpiał, ale siedzący obok niego kolega prawie stracił zęby, bo gdy ten – pewnie z niemałą prędkością – „zaparkował” na wiejskiej bramie przy zakręcie, zaledwie metr od siedzących na ławce kobiet, to tamtemu siła odśrodkowa wyrwała z ust butelkę, z której raczył się właśnie jakimś napojem…

Natalia:

Praca lekarza to coś, co nadaje sens mojemu życiu. Od dziecka wiedziałam, że chcę pomagać ludziom, nie tylko leczyć ich fizyczne dolegliwości, ale też te płynące z serca, z duszy, z wnętrza człowieka. Lubię rozmawiać i wspierać osoby, które zdecydowanie tego potrzebują. Taka moja natura, po prostu.
Gdy przywieźli Go na oddział, początkowo nie zwróciłam uwagi. Nie, nie chodzi o to, że bagatelizuję swe obowiązki, czy coś w tym stylu. Ja po prostu miałam innych pacjentów, którymi musiałam się zająć. On został przyjęty przez mojego kolegę, gdyż oboje mieliśmy dyżur tego dnia.
Niesamowite, ile człowiek potrafi zapamiętać szczegółów, z takiego – z pozoru – zwyczajnego dnia, pięknego oczywiście, choć w naszym mniemaniu nie różniącego się od żadnych innych. W głowie mam tę intensywność, z jaką świeciło słońce, przez co wszystkim w szpitalu udzielił się dobry humor, a uśmiech nie schodził nikomu z twarzy, nawet dziewczynce, która dotarła do nas ze złamaną nogą.
Pamiętam tę dziwną chwilę, gdy zmierzałam długim korytarzem pełnym ludzi, myśląc na okrągło o tym, by wysłać pielęgniarkę do jednej z naszych sal, w których miała coś sprawdzić. Pędziłam, trochę zbyt szybko i wpadłam na tego właśnie kolegę, z którym miałam dyżur. Na moje nieszczęście niósł kawę, którą oblał mi połowę fartucha, chcąc nie chcąc – z mojej winy – gdyż to ja na niego wpadłam.
– Oj! Właśnie, gdy już tak fachowo spotkaliśmy się w połowie korytarza. Mogłabyś przejąć ode mnie tego pacjenta, którego przywieziono niecałą godzinę temu? Jest w trakcie badań, ale pilny wypadek nie zaczeka, naprawdę muszę lecieć! Dzięki! – wykrzyknął jednym tchem, w biegu posyłając mi wdzięcznego buziaka.
– No nic – pomyślałam i pognałam dalej, dowiedzieć się, o któregoż to pacjenta chodzi.
Szybko uzyskałam stosowne informacje i popędziłam na spotkanie z tym ciekawym przypadkiem. Czemu ciekawym? Otóż mężczyzna spadł z drzewa, lecz tak niefortunnie, że oprócz złamania prawej ręki i wielkiego siniaka na czole, nabawił się też czegoś groźniejszego, mianowicie wbicia gałęzi w brzuch. Brzmiało to naprawdę źle, wyglądało też niezbyt atrakcyjnie, ale po przeglądnięciu wszystkich wykonanych na zlecenie mego kolegi badań, wyglądało na to, że ten miłośnik wspinaczki po drzewach będzie żył.
– Pan Hubert? – zapytałam, choć retorycznie. Pierwsza pomoc została udzielona już dawno, mężczyzna był teraz w trakcie zakładania opatrunków. Po jego twarzy widać było, że cierpi, w końcu bolało go niemal całe ciało, ale oczy, no właśnie. Te oczy to coś, co sprawiło, że pierwszy raz tego dnia zatrzymałam się zupełnie i odetchnęłam ze spokojem. Nie wiem co było w tym spojrzeniu, ale jest nadal. I wciąż działa na mnie jak magia.
– Pan Gałązka, jak już zdążyli mnie tutaj ochrzcić, tak – odparł z uśmiechem, a banalne stwierdzenie, że uśmiech ten zwalił mnie z nóg pewnie byłoby tutaj nie na miejscu, ale mniej więcej tak się poczułam. Może nie zemdlałam, a bardzo z tego powodu się cieszę, bo byłabym pośmiewiskiem całego personelu, ale za to jęknęłam. Tak, pani doktor, która myślała, że jest twarda jak skała i nie działają na nią żadne drastyczne widoki, jęknęła na widok uśmiechu człowieka ze złamaną ręką, bandażem na głowie i w trakcie opatrywania rany brzucha. Coś nieprawdopodobnego.
Gdy już w końcu wyrwałam się z tego dziwnego letargu, poinformowałam pacjenta o wynikach jego badań i dalszym leczeniu, jak to zazwyczaj mamy w zwyczaju. Rana nie zagrażała jego życiu, ale musiał pozostać u nas przez około tydzień, może niecałe dwa, zależy jak będzie się goiło. Przyjął to z niesamowitym spokojem, z powagą kiwając głową. Szczerze mówiąc, niesamowicie mnie bawił, z tymi całymi opatrunkami, wyglądający trochę jak mumia i tym wyrazem twarzy, jakby conajmniej słuchał przemówienia prezydenta dotyczącego dalszych losów państwa. Nie zrozumcie mnie źle, nie mam w zwyczaju wyśmiewania się ze swych pacjentów czy chorych – on po prostu starał się wywołać u mnie uśmiech. Zgrywał się trochę i przyjmował postawę taką, że nie sposób było się nie zaśmiać. Taki rodzaj człowieka, roztaczający wokół siebie aurę szczęścia i uwielbienia do otaczającego świata.
Następnego dnia miałam nocną zmianę. Gdy zrobiło się spokojniej, pomyślałam, że może odwiedziłabym Pana Gałązkę. Nie musiałam tego robić, był już w ciągu dnia u niego inny lekarz, jednak podświadomie czekałam na chwilę spokoju, gdy będę mogła bezkarnie zajrzeć do jego sali. Sama przed sobą – wtedy – nigdy bym się do tego nie przyznała, oszukiwałam siebie, powtarzając bez ustanku, że przecież każda godzina jest dobra, by porozmawiać z chorym, jakkolwiek dziwnie mogłoby to wyglądać w tych okolicznościach. Tak się złożyło, że Hubert leżał sam na sali. Weszłam cicho, skradając się niczym mysz, pierw jedna noga, później druga. Nie chciałam go obudzić na wypadek gdyby spał, głupio się przyznać, ale trochę czułam się niepewnie, może odrobinę się krępowałam, choć przez tyle lat było to nie do pomyślenia. Zapukałam lekko, a wtedy on odwrócił głowę.
– Można? – zapytałam. Podchodząc do jego łóżka, zauważyłam, że czyta. Ku mojemu zdziwieniu był to “Lot nad kukułczym gniazdem” – moje ulubione dzieło. Chyba zauważył moje zdziwienie, bo od razu zapytał:
– Czytała Pani? Lubi? A może preferuje filmową wersję? – ta lawina pytań niesamowicie mnie zaskoczyła. Roześmiałam się. Później wszystko potoczyło się tak gładko, a było tak sympatycznie, że nim się zorientowałam, minęło wystarczająco dużo czasu, bym musiała wracać do siebie!
Okazało się, że Hubert jest nauczycielem historii, a w wolnych chwilach wielkim wielbicielem literatury. Mieliśmy bardzo wiele wspólnego, tak, że tematy do rozmów nigdy się nie kończyły.
Pewnego dnia, kilka dni po tym, gdy w swoich rozmowach o życiu przeszliśmy na “ty”, wpadłam do niego jak zwykle z kawą, przed wyjściem do domu. Rozmawialiśmy chwilę, nim zorientowałam się, że tak naprawdę nie wiem, po co on właściwie chodził po tym drzewie.
– Opowiesz mi, jak to się stało, że znalazłeś się na drzewie tak wysoko, że dość bardzo się poobijałeś?
– Wiesz, mam córkę. Hania, 6 lat. Cudowne dziecko, całkiem niepodobne do mnie! – roześmiał się. Mi również drgnęły usta na tę uwagę, był tak bardzo wspaniałą osobą.
– Z jej matką rozstałem się już dawno, gdy Hanka była jeszcze bardzo mała. Spędzała akurat u mnie czas, bawiliśmy się na dworze, gdy piłka wpadła na drzewo i zaklinowała się. Dlatego po nią poszedłem. Wiesz, Hanka to mój największy skarb, zrobiłbym dla niej wszystko. A drzewo? To marna przeszkoda, w porównaniu z uśmiechem dziecka, który potrafi rozjaśnić każdy mrok. Hania pojechała ze swoją mamą nad morze, dlatego nigdy jej tu nie widziałaś. Długo czekała na ten wyjazd. Chciałbym, byś kiedyś ją poznała – miłość, z jaką opowiadał o małej wręcz wydzierała się z jego ciała. Było to niesamowicie wzruszające i hipnotyzujące, nie mogłam oderwać od niego oczu.
Mijały dni, a ja żyłam ze świadomością tego, że Huberta zaraz wypiszą ze szpitala. Wszyscy dziwnie na mnie patrzyli, a kilka przyjaciół mówiło, że zastanowić mam się nad tym co robię i w co brnę. Miłość do swego pacjenta? Czy to aby niemoralne? To przecież złamanie pewnych zasad. Coś dziwnego, niesprzyjającego dobrej opinii. Biłam się z wyrzutami sumienia ilekroć pomyślałam o nim w ciągu dnia, a zdarzało się to tak często, że nie sposób wyliczyć. Byłam rozdarta i nie wiedziałam jak postąpić. Z jednej strony, związek z pacjentem był czymś, o co nigdy bym siebie nie podejrzewała, szanowałam przecież swoją pracę i zasady, które w niej obowiązywały. Z drugiej strony, gdy tylko znalazłam się blisko niego, cały szum świata, wszystkie złe uczucia i myśli, wszystko to mijało, jak ręką odjął.
Nadszedł w końcu dzień, w którym Pan Gałązka wychodził do domu. Gdy zabierał ostatnie rzeczy z szafki, weszłam do jego sali.
– Hej – uśmiechnęłam się słabo. Było mi niedobrze na samą myśl, że jutro nie zobaczę go już w tym łóżku. Porozmawialiśmy chwilę o książkach, które właśnie zaczęliśmy czytać, o tym, jak pięknie dzisiaj na zewnątrz, o zobowiązaniach w pracy, z których Hubert musi się w najbliższych dniach wywiązać.
– Wiesz, chciałbym umówić się z Tobą na kawę. Nie oglądaliśmy jeszcze razem świata, poza tymi murami. Myślę, że mogłoby to być intrygujące doświadczenie – znów spojrzał na mnie z tym poważnym wyrazem twarzy, a ja chcąc, nie chcąc, wybuchnęłam śmiechem, choć w oczach łzy tak bardzo domagały się wypłynięcia.
I poszedł. Wyszedł przez drzwi, przez które ja codziennie wychodziłam. Zniknął w blasku dnia, a ja stałam tak jak jakaś ofiara katastrofy, nie wiedząc wcale co ze sobą począć. Gniotłam w dłoni kartkę z numerem jego telefonu i pragnęłam wcisnąć się w najbliższy kąt, by móc tam siedzieć, skulona w kokon do końca dni.
Dzień dobiegł końca, a ja nadal nie pamiętam jak dotarłam do domu. Miałam tyle myśli w głowie. Całą noc siedziałam na łóżku i wpatrywałam się w ten ciąg cyfr, nie wiedząc co zrobić. W końcu coś mnie tknęło. Przecież jestem dobrym człowiekiem. Uwielbiam ludzi, niesienie im pomocy to coś, co trzyma mnie przy życiu. Dlaczego miałabym nie nagiąć trochę zasady, by stać się najszczęśliwszą na świecie? Czemu wciąż żyję w strachu, że coś pójdzie nie tak i stracę wszystko? Przecież właśnie gdy nie zgodzę się na tę kawę to stracę wszystko.
I poszłam. Spotkałam się z Hubertem. Spotkań było więcej i więcej, aż staliśmy się jednością. To najlepsze słowo opisujące nasz związek – jedność. Myślimy tak samo, kochamy to samo, a co najważniejsze – nie potrafimy już bez siebie funkcjonować. Większości nie podobał się fakt, że spotykam się ze swym byłym pacjentem. Było to coś, można powiedzieć, karygodnego. Jestem jednak dobra w tym co robię, zawsze staram się pomóc, więc i tym razem dobro powróciło do mnie. Wciąż pracuję w szpitalu, a chorzy darzą mnie równie dużym zaufaniem, co personel. Kocham swoje życie i siebie – za wybory, których dokonałam, które sprawiły, że jestem w tym miejscu, gdzie teraz, że mam przy sobie kogoś takiego jak Hubert. Uważam, że czasem warto złamać zasadę w imię wyższego dobra – bo cóż jest ważniejszego na tym świecie niż miłość?

krokiets…@…:

Byłam opiekunką małego Piotrusia. Pewnego dnia zepsuła się Małpka – ukochany pluszaczek Piotrusia. Płacz i żal był wielki. Buzia Małpki się rozdarła więc szybko oddałam Małpkę krawcowej do zszycia. Niestety nie udało się zaszyć bez śladu – została na buzi Małpki szrama. Piotruś bardzo przeżył tą ,,tragedię”. Gdy Małpka wróciła od krawcowej z szytą buzią to tulił ją do siebie, jakby wróciła po chorobie i pokazywał wszystkim ślad po zszyciu, że tu Małpkę ,,bolało”. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności mama Piotrusia znalazła identyczną Małpkę na aukcji internetowej i szybko, bez chwili namysłu ją kupiła. Od tej pory w domu Piotrusia były dwie Małpki – które dostały imiona: Stara Małpka i Młoda Małpka. Oczywiście Piotruś bawił się Młodą Małpką a ja dostałam Starą. Od tej chwili wprowadziliśmy nowy sposób komunikacji. Jak chciałam coś od dziecka to mówiłam do niego jak do Małpki np.: ,,Młoda Małpka jest głodna, chętnie zje kanapkę. Chodź szybciutko napełnimy głody brzuszek Młodej” – i Piotruś szybciutko zjadał kanapkę, by Młoda nie była głodna. W ten sposób poradziłam sobie z niejadkiem. Podobnie z atakami agresji, mówiłam, że Starej Małpce jest bardzo przykro, że Piotruś się tak zachował (tak krzyczał, tupał czy gryzł). Zauważyłam, że to przeniesienie odpowiedzialności za zachowanie na Małpki miało pozytywny skutek – Piotruś zaczął jeść, mniej się złościł, bardziej uważał na to co robi, a nawet brał pod uwagę uczucia innych. Spacery z Piotrusiem i Małpkami zawsze obfitowały w wiele przygód i atrakcji. Nie sposób ich wszystkich w pamiętniku spisać. Skakaliśmy jak kangury i kicaliśmy jak małe zajączki – czyli zabawom na powietrzu nie było końca. Były też nietypowe sytuacje, które jasne były tylko dla ,,wtajemniczonych” np.: Piotruś miał zwyczaj mówić do mnie jak do Małpki, której rolę odgrywałam, czyli ,,Stara Małpko”, z czasem mówił po prostu ,,Stara” (wiadomo, że chodzi o Małpkę) – i tak kiedyś podczas spaceru Piotruś pobiegł alejką do przodu i ze zniecierpliwieniem zawołał do mnie: ,,Stara, chodź!” – co oczywiście wywołało oburzenie wszystkich spacerujących po parku starszych pań.

Innym razem nauczyłam się, że warto się czasami zastanowić kiedy i gdzie opowiadamy dziecku bajki. Niewiele brakowało, a doszłoby do nieszczęścia. Zdarzyło się tak, że wracając z zakupów w sklepie wstąpiliśmy na pobliski plac zabaw. Piotruś od razu pobiegł na huśtawkę. Huśtając go opowiadałam o małpce Fiki – Miki, która w lesie szukała swojej mamy. W pewnym momencie z przerażeniem zauważyłam, że Piotruś zeskakuje z rozhuśtanej huśtawki. Rzuciłam zakupy, jedną ręką złapałam rozpędzoną huśtawkę, a drugą Piotrusia. Nie wiem jak mi się to udało, chyba przerażenie dodało mi sił i szybkości. Przestraszona sprawdziłam czy nic się chłopcu nie stało. Nie mogłam uwierzyć, że Piotruś zeskoczył z rozpędzonej huśtawki – nie spadł, nie ześliznął się, tylko właśnie zeskoczył. Gdy ochłonęłam z przerażenia zapytałam Piotrusia dlaczego to zrobił? Dlaczego zeskoczył z huśtawki?. Odpowiedział mi, że on tylko chciał skakać jak Małpka Fiki – Miki po drzewach. Oczywiście wytłumaczyłam mu, że bardzo się przestraszyłam, że takie zachowanie było bardzo niebezpieczne i mogło się zakończyć upadkiem i płaczem.

Piotruś potrafi rozbawić do łez. Stosuje zaskakujące połączenia wyrazów, które dorosłych mogą śmieszyć np.: zapytał mnie kiedy nałożę ,,ten okropny sweterek”. ,,Jaki okropny sweterek?” – zapytałam zdumiona. ,,Ten w zegarki” – odpowiedział. ,,To taki okropny sweterek mam nałożyć?” – dociekałam dalej, na co on mi odpowiedział zupełnie spokojnie: ,,Tak, bo to jest okropnie fajny sweterek”.

Piotruś zaskakuje swoją inteligencją i wyobraźnią np.: malowaliśmy martwą naturę – kosz z jabłkami. Chłopiec namalował wielkie brązowo – czarne koło na całą kartkę. Pytam się go zatem: ,,co to jest?”. Odpowiedział, że kosz. ,,A, gdzie są jabłka?” – dociekam dalej nie widząc nic na obrazku poza brązową plamą. ,,W koszu” – odpowiedział spokojnie Piotruś.

Roksana:

Kilka lat temu wychodząc wieczorem z mieszkania, spotkałam na półpiętrze małego kundelka. Piesek trząsł się ze strachu i zimna. Był bardzo wystraszony. Postanowiłam zrezygnować ze swoich planów ,wziąć go do domu i nakarmić, by później zastanowić się co zrobić dalej z tym maleństwem. Piesek był nieufny , ale bardzo głodny. Zachęciłam go kawałkiem kiełbasy by zbliżył się do mnie. I wtedy pogłaskałam go, wzięłam na ręce i zaprowadziłam do domu.  Piesek okazał się suczką, która szybko u mnie się zadomowiła. Było jeden minus tej historii, nie mogłam jej zatrzymać, ponieważ miałam już psa, również suczkę, która była o nią strasznie zazdrosna. Po za tym byłam w ciąży i za kilka miesięcy w domu miało pojawić się dziecko. Obawiałam się, że nie dam sobie ze wszystkim rady. Psinka skradła moje serce i przepłakałam całą noc nad jej losem i modląc się o to by tylko nie trafiła do schroniska. Nazajutrz wraz z narzeczonym pojechaliśmy  do pobliskich gabinetów weterynaryjnych by zapytać się czy może kojarzą naszą zgubę. Niestety okazało się, że jej nie znają, ale jeden lekarz od razu ją przebadał i stwierdził jej wiek na cztery miesiące. Wystawiliśmy ogłoszenie, które niestety pozostało bez echa. Przywiozłam ją jednego dnia do pracy i moja przyjaciółka od razu się w niej zakochała. Tego samego dnia wieczorem zadzwoniła do mnie, że ją weźmie do siebie i że jeszcze dziś wieczorem zamierza ją odebrać.  Psinka dostała piękne imię „Fruzia” i jest sensem życia dla Gosi, mojej przyjaciółki. Od tego zdarzenia minęły prawie 3 lata, a one stały się dla siebie rodziną. Nie zliczę ile razy Gosia dziękowała mi za nią. Powiedziała, że gdyby nie Fruzia to pochłonęłaby ją depresja, która przypałętała się do jej samotnego życia. Mnie również bardzo uszczęśliwił taki bieg wydarzeń. Cieszę się niezmiernie, że mogłam uszczęśliwić dwie istoty naraz, a w sumie to trzy, bo ja też jestem bardzo szczęśliwa, że ostatecznie Fruzia nie trafiła do schroniska, a do życia przyjaciółki wpadło dużo więcej światła. Mimo, że mało w tym mojej roli, bo to przecież los to wszystko tak poukładał… Chyba nie mogło być inaczej 🙂

Magdalena:

Małżeństwo moich rodziców od początku nie było udane, ciąża zadecydowała o ślubie. Mam starszą siostrę o 4 lata i starszego brata o 3 lata. Kiedy miałam 10 lat rodzice się rozwiedli. W latach 90 nie było to tak powszechne zjawisko, niewiele było panien z dzieckiem, rozwodników. Bardzo to przeżyłam, najpierw dokuczanie rówieśników, później nietakt nauczycieli, a na końcu każdy z rodziców znalazł swoja druga połowę i z dziećmi nie było po drodze, Opiekę przejęła babcia. Kolejny cios, małe miasto, każdy się zna, niby współczucie, a tak naprawdę temat do plotek. Plotki bolą dorosłego człowieka, mogą zniszczyć życie, a co dopiero kilkuletniej dziewczynce. Pamiętam jak chciałam uciec z tego miasta jak najdalej. Próbowałam żyć, poznać kogoś, marzyłam by stworzyć rodzinę,
Kolejny cios – śmierć babci. Długo się wstydziłam, że rodzice nas opuścili, że dla niektórych ludzi jestem skreślona, że patrzą z jakiego kto domu pochodzi. Jakby to miało aż takie znaczenie. Przecież są ludzie, co wychodzą naprawdę z dobrych domów, a są niezaradni,nie mają kręgosłupów moralnych. Ja przy każdym potknięciu czułam się, że ludzie mnie dyskwalifikują ze względu na to z jakiej rodziny jestem, nie jaka jestem. Ludzie zabijali we mnie radość. Pamiętam jak się pochwaliłam koleżance, że zdałam prawo jazdy i skończyłam licencjat z pedagogiki. A jej komentarz: no i co, każdy ma teraz w dzisiejszych czasach prawo jazdy i studia czy angielski, zauważyłam też, że dla ludzi nie było wyczynem, że mimo takich sytuacji ja coś osiągnęłam, ale każde niepowodzenie było traktowane, a bo ona z takiej rodziny, jakby ktoś z pełnej, dobrze funkcjonującej rodziny nie mógł mieć niepowodzeń.
Pewnego dnia zrozumiałam, że żyję dla siebie, nikt nie urodził się po to, aby mi mówić co mam robić i jak przeżyć swoje życie, każdy ma swoje, dałam sobie prawo do pomyłek, cieszę się mniejszymi i większymi sukcesami. Robię studia magisterskie, codziennie uczę się angielskiego, podróżuje, lubię planować, marzyć, Odcięłam się od toksycznych ludzi, chodzę na warsztaty, korzystam z każdej okazji do samorozwoju, czytam dużo książek, biorę udział w konkursach dla siebie, nie opowiadam o marzeniach, nie chwalę się sukcesami, porażki mnie motywują bardziej, mam do nich prawo jak każdy człowiek, nie jestem gorsza, bo rodzice mnie zostawili, ani lepsza bo coś osiągnęłam, ważne że mogę spojrzeć w lustro i wiedzieć, że ja nikogo nie skrzywdziłam, ja nie „ciągnę” ludzi w dół, zawsze mam dobre słowo, nie cieszę się z cudzych nieszczęść. Jestem wolna, nie pozwalam sobie na złe traktowanie. Wiem do kiedy walczyć, a kiedy odpuścić, a to też bardzo ważna sztuka. Sztuka życia.

Justyna:
Przed laty w wakacje pracowałam w pewnym prowincjonalnym domu kultury, gdzie życie toczyło się od imprezy do imprezy, czyli od świętojańskich wianków aż do dożynek:) To tam wypiłam najwięcej bimbru w swoim życiu (tzn. gdybym złożyła te wszystkie drinki w jedno, to wyszłoby pewnie i tak mniej, niż to, co przeciętny Polak wypił tylko w miniony weekend:) i poznałam tam wielu „autochtonów”, którzy skupiali się z różnych powodów wokół tej instytucji, w tym jednego takiego w bardzo niebezpiecznym dla mężczyzny wieku – 39,5…:)
Był on lokalnym działaczem sportowym i ogólnie szanowanym obywatelem, mieszkającym sobie tam z żoną i kilkuletnią córką… Do dnia, w którym to zobaczył właśnie mnie – a zdarzyło się to w pewien lipcowy poniedziałek, kiedy to później niż zwykle dotarłam do pracy, bo w niedzielę dość późno wracaliśmy z jakiejś ludowej imprezy, jakich co weekend było kilka w powiecie. Wtedy właśnie zobaczyłam na żywo, co to znaczy zakochać się od pierwszego wejrzenia. Po prostu widać było, że był bardzo poruszony;) Odtąd zaczął bardzo często u nas bywać (pretekst miał, bo był prezesem lokalnego klubu sportowego i bez końca mógł omawiać z dyrektorem – swoim znajomym zresztą, sprawy związane z klubem) i obowiązkowo jeździł z nami pomagać przy kolejnych imprezach. Oczywiście wszyscy ci, którzy dotąd nie widzieli go tam zbyt często, szybko się połapali, po co tak nagle z nami jeździ (oczywiście bez żony) a ja czułam się ciągle pod ostrzałem jego spojrzeń, do tego starał się ciągle być jak najbliżej mnie i zupełnie nie krył się ze swoimi uczuciami… Tzn. w ramach dopuszczalnej poufałości, bo np. ciągle podtykał mi różne smakołyki albo pomagał w przygotowaniach, jakich zawsze rano było sporo – aż koleżanki śmiały się, że tak mnie pilnuje, że na pewno nikt mnie stąd nie porwie:) Był miły, ale wszystko to zaczynało mi się jednak nie podobać, bo zdawałam sobie sprawę, że mimo mojej obojętności na jego awanse, w małej miejscowości jest zbyt nudno, żeby to pozostało niezauważone, a plotki szybko się tam rozchodzą i ludzie nam zgotują romans, zanim się obejrzę. A z jego żoną nie chciałam mieć do czynienia i tłumaczyć jej takich oczywistości, że o 15 lat starszy facet i na dodatek zajęty, to jednak nie jest mój typ 😀 Mogłaby mi zresztą nie uwierzyć, bo wizualnie nie wyglądał na swój wiek i zdecydowanie mógł się podobać. Ale mnie wtedy żadne romanse nie były w głowie i to jeszcze w takich warunkach… Odetchnęłam więc z ulgą, gdy nadszedł rok akademicki i wyjechałam do akademika, zostawiając go w bezpiecznej odległości 100 km:)
Ale sprawa nie zakończyła się wcale tak szybko, bo czasem musiałam znów tam bywać z różnych powodów i oczywiście parę razy natknęłam się na niego. Nie zapomnę, jakie zrobił przedstawienie, kiedy akurat rozmawiałam z koleżanką koło lokalnego sklepu, niestety przy drodze, którą jeździły auta raczej z normalną prędkością – ale on przejeżdżając, oczywiście zwolnił tak, że myślałam, że nigdy nie przejedzie, tak musiał sobie popatrzeć:) Dziś się z tego śmieję, ale wtedy mi do śmiechu nie było, bo czułam się tam w związku z jego 'amorami’, zbytnio obserwowana przez wiejską społeczność – bardzo żądną sensacji…
Teraz mieszkam w Warszawie już na stałe, więc z 10 lat go już nie widziałam i trudno mi powiedzieć, jak dziś zachowywałby się wobec mnie, ale mam nadzieję, że skoro już jest starszy, to i mądrzejszy;)

I taki to był mój niedoszły romans prowincjonalny…

Ilona:

W piękną listopadową sobotę minionego roku wybrałam się do zabytkowej części mojego miasta, żeby zażyć nieco resztek tej pięknej jesieni i tamtejszego spokoju. W jednej z klimatycznych kamieniczek, na parterowym oknie, wylegiwał się piękny kot – szaro-buro-pręgowany z wyraźnie białymi akcentami na szyi i łapkach. Gdy przechodziłam tamtędy ponownie, właśnie siedział sobie na parapecie przy uchylonym od góry oknie – ale gdy mnie zobaczył, zerwał się i nagle zaczął wdrapywać na szybę swoimi cudnie białymi łapkami, ocierać się o nią i miauczeć przy tym głośno, wyraźnie sugerując, na co ma ochotę;) Niestety, dzieliła nas szyba, więc nie mogłam uczynić zadość jego zachciankom… A wyglądał przy tym tak mięciutko i przytulnie, że dostałby mnóstwo czułości, gdyby tylko dostał się w moje ręce:) Takie właśnie zdarzenia nadają mojemu życiu barw, przybliżając mnie do natury, której często brakuje wśród miejskich murów.

Rafał:

W dawnych czasach komunistycznej Polski, gdy byłem jeszcze bardzo młody, miałem koleżankę, która upatrzyła sobie właśnie mnie jako powiernika swoich tajemnic.
Żeby było jasne, nie sypialiśmy ze sobą tylko się po prostu przyjaźniliśmy…
Była dwa lata starsza ode mnie (miała wówczas 23 lata), ale życie erotyczne miała przebogate.
Żyła przez kilka lat z dwoma mężczyznami równolegle. A ja byłem tym trzecim, który na bieżąco wysłuchiwał jej zwierzeń.
Pikantnych zwierzeń. Niczym ksiądz na spowiedzi…;)
Pierwszy to był Piotr, który wprowadził ją w arkana zmysłowości.
Drugi to był pięćdziesięcioletni Norweg, który był wtedy pracownikiem ambasady w Polsce. On wprowadził ją w świat blichtru, czyli na salony… Fundował jej pobyty w Skandynawii. Wtedy tzw. Zachód nie dla każdego był osiągalny.
Czasami pytałem ją, jak wytrzymuje to napięcie związane z tym, że oszukuje swojego Piotra.
Odpowiadała, że on ją bezgranicznie kocha i jej ufa. Nie rozumiałem gościa, jak może tolerować nieobecność ukochanej dziewczyny, gdyż z tym Norwegiem dosyć często wyjeżdżała za granicę. Albo że ona nie ma dla niego czasu np. w weekendy, bo akurat towarzyszy Norwegowi na jakimś raucie.
Zapytałem ją kiedyś, jak jest w stanie przez tak długi czas mieć dwóch tak różnych partnerów. Odpowiedziała, że z każdym jest jej inaczej, ale tak samo podniecająco upojnie.
Pamiętam jej porównanie – z Piotrem to był szczyt doznań i rozkoszy, a z Norwegiem przeżycia zmysłowe odczuwała tak jakby w zwolnionym filmie, klatka po klatce. I to ją doprowadzało do szału… erotycznego szału.
Wszystko jednak działo się do czasu. Przyszedł taki moment, że Norwegowi skończyła się misja i wyjechał. Nie zabrał jej ze sobą, bo miał rodzinę. Ona zresztą od początku to wiedziała. I została z Piotrem, który cierpliwie przez tyle lat znosił jej wiarołomność.
Ale z jej Piotrem stało się coś zaskakującego, czego nigdy by się nie spodziewała.
Otóż Piotr zaproponował jej małżeństwo… Białe małżeństwo. Tzn. wezmą ślub, ale będą żyć ze sobą jak brat z siostrą.
Powiedziała mu, że zwariował, bo ona nie wyobraża sobie z nim życia w ten sposób… Odpowiedział jej, że się nawrócił, w czasie gdy ona była mu niewierna. Okazało się, że wszystko wiedział przez te lata. Przystąpił do świadków Jehowy i złożył tam taki ślub czystości.
Od tego czasu stała się inną kobietą. Przygasł jej blask… Nie znam jej dalszych losów, bo wtedy też poznałem moją przyszłą żonę, dość szybko się pobraliśmy i wyjechaliśmy do innego miasta 300 km stąd. Ale pamiętam ją do dziś…

Za drzwiami naszego salonu otwierają się drzwi magicznego i relaksacyjnego klimatu…

Stworzyliśmy to miejsce bardzo starannie, aby każdy z Państwa mógł poczuć się u nas wyjątkowo i komfortowo.

Naszym głównym celem jest profesjonalne i holistyczne podejście do klienta. Nie przypadkowo zajmujemy się kosmetologią, masażami oraz ćwiczeniami mającymi na celu poprawę wyglądu sylwetki.

Zjednoczyliśmy wykwalifikowany zespół profesjonalistów i pasjonatów swych dziedzin po to, aby spełnić Państwa potrzeby.

Estetyka ciała to dla nas równowaga całości. Nowoczesne rozwiązania, skuteczne zabiegi, profesjonalne doradztwo oraz nauka pracy z ciałem, która stanie się Państwa nawykiem na całe życie.

Wykonane przez nas zabiegi pielęgnacyjne i relaksacyjne nie tylko poprawiają wygląd zewnętrzny, ale wpływają na regenerację umysłu. Nasza kompleksowa oferta daje możliwość długotrwałych efektów.

Jesteśmy nastawieni na trendy dzisiejszych czasów, nie pomijając tego co najważniejsze – zdrowia.

Zatem, nie pozostaje nic innego jak zaprosić Państwa do Nas bardzo serdecznie.

http://www.instytutideafitspa.pl/

W trosce o piękno – Zespół Idea Fit & Spa

Nie rezygnuj z męskości

W ciągu ostatnich kilkunastu lat życie przeciętnego mężczyzny zmieniło się nie do poznania. Jesteśmy narażeni na coraz większy stres związany między innymi z pracą i presją społeczną, a to wszystko odbija się nie tylko na kondycji psychicznej, ale i fizycznej. Jak radzić sobie z tymi zaburzeniami?

Najlepszym rozwiązaniem wydaje się być jednocześnie to najprostsze: zwolnić tempo życia. To jednak niełatwe, szczególnie w obliczu mnogości zobowiązań prywatnych czy zawodowych, które są obecnie codziennością. Mocno bagatelizowanym problemem wynikającym z obciążenia organizmu są problemy w życiu intymnym – nie zawsze wymagają one pomocy specjalisty, ale z pewnością potrafią skutecznie utrudnić życie, także partnerce, co w efekcie jeszcze bardziej odbija się na mężczyźnie. Jak wyjść z tego „błędnego koła”?

Nie tylko niebieska pigułka

Rozwiązań, które mogą okazać się pomocne w takiej sytuacji, jest wiele. Pierwszym i zarazem najbardziej długofalowym spośród nich jest uprawianie sportu. Poziom testosteronu we krwi mężczyzny może być różny i zależy od wielu czynników – nie jest to bowiem wartość stała i waha się w dość dużym przedziale. Kluczem do zwiększenia jego ilości w krwioobiegu jest przede wszystkim odpowiedni zestaw ćwiczeń fizycznych, jak również zbilansowana dieta. Miesięcznik „Men’s Health” w artykule „Testosteron: siła napędowa faceta” przedstawił całe spektrum działań, które mogą przynieść pozytywny rezultat. Co jednak, jeśli osiągnięty w ten sposób wynik nadal okaże się mało satysfakcjonujący? Viagra jest rozwiązaniem drogim i chwilowym, a mało kto decyduje się na pomoc chirurgiczną. W takiej sytuacji dobrze jest rozważyć wybór jednego z licznych suplementów diety, takich jak Penistim.

Według raportu „Zaburzenia seksualne u mężczyzn – obraz problemu oczami kobiet i mężczyzn malowany” dane są jednoznaczne. Znaczenie słowa „męski” aż dla 72% mężczyzn i 83% kobiet oznacza sprawność seksualną. Zapewnienie stabilności rodzinie jest podstawowym znaczeniem już tylko dla odpowiednio 63% i 58% badanych. Innymi słowy, to właśnie seksualna sfera życia przekłada się na postrzeganie mężczyzny. Co ważne, aż 90% mężczyzn i 95% kobiet wskazuje, że problemy seksualne mężczyzn są jednocześnie przyczyną obniżenia ich poczucia własnej wartości.

Farmaceuci na pomoc

Rynek suplementów diety jest ogromny, a i środki na potencję mają w nim niemały udział. Nic dziwnego – jest na nie spory popyt, tym bardziej, że kontakty seksualne są dość istotną kwestią w życiu niemal każdego mężczyzny. Co ważne, nie są to środki działające w sposób gwałtowny, czy wręcz wymuszony – w znakomitej masie farmaceutyków do czynienia mamy z doborem substancji, które optymalnie zwiększają napływ krwi do ciał jamistych członka, w efekcie czego erekcja jest silniejsza, a wytrysk mocniejszy. Jednym z przykładów takiego suplementu jest Penistim, produkowany z takich składników jak żeń-szeń, pestki dyni czy pieprz cayenne.

Poprawa współżycia na wyciągnięcie ręki

Problemy w sferze seksualnej nie są końcem świata i nie wymagają podjęcia od razu drastycznych czy inwazyjnych działań. W pierwszej kolejności należy dokładnie przeanalizować swój obecny styl życia i postarać się go zmodyfikować. Oczywiście jeśli chcemy uzyskać lepsze efekty, wspomożenie organizmu za pomocą suplementów diety jest rzeczą nieodzowną. Nie należy się jednak martwić – wbrew pozorom środki na poprawę libido nie są naszpikowane chemią i niebezpiecznymi substancjami. W ogromnej większości to nic innego, jak zestawienie odpowiednio dobranych, naturalnych składników.

Tempo życia nie musi być jednocześnie wyrokiem dla sfery seksualnej – już samo wprowadzenie niewielkich zmian w diecie pozwala na uzyskanie wymiernych efektów, które mogą zostać spotęgowane odpowiednimi suplementami diety. Nie trzeba zażywać niebieskich pigułek, oddawać się w ręce chirurga czy sztabu lekarzy – farmaceuci też znają skuteczne rozwiązania.

Kochamy kawę. To jest oczywiście zrozumiałe. Ma wspaniały smak i aromat, orzeźwia, poprawia koncentrację, dodaje energii, a z rana rozbudza lepiej, niż cokolwiek innego. Jednak te właściwości kawy nie są jedynymi, dla których warto ją pić. Specjalistka żywieniowa i dietetyczka – Kerri Ann Jennings, w magazynie EatingWell podaje nam pięć zdrowotnych powodów, dla których nie należy zaprzestawać picia kawy. Jeśli jesteście zainteresowani, co to za powody, czytajcie dalej…

Kawa chroni serce. U osób, które wypijają średnią ilość kawy, czyli od 1 do 3 filiżanek dziennie, występuje mniejsze ryzyko ataku serca, niż u osób, które kawy nie piją. Dzieje się tak dzięki zawartym w niej polifenolom. Jedna porcja kawowego napoju zawiera ich więcej, niż jagody, dlatego też jest on głównym ich źródłem w diecie Amerykanów (i pewnie nie tylko ich). Polifenole pomagają uniknąć ryzyka zapalenia tętnic. Zaraz po wypiciu, kawa podwyższa ciśnienie tętnicze krwi, ale spoglądając z perspektywy czasu, to w długim okresie to ciśnienie obniża, ponieważ związki te aktywują kwas azotowy, który rozszerza naczynia krwionośne

Kawa zmniejsza ryzyko zachorowania na cukrzycę typu drugiego. To dzięki temu, że jest bogatym źródłem antyoksydantów, zwłaszcza kwasu chlorogenowego i chinidyny, które zwiększają wrażliwość komórek na insulinę, co pomaga w regulacji ilości cukru we krwi. Przeprowadzone w 2009 roku badaniu udowodniły, że filiżanka kawy dziennie zmniejsza ryzyko zachorowania na cukrzycę o około 7%. Potwierdziły to też późniejsze badania, w których dodatkowo wykazano, że u osób, które każdego dnia wypijają co najmniej 4 porcje kawy, ryzyko rozwoju cukrzycy drugiego typu jest nawet o 50% mniejsze niż u tych, którzy kawy nie piją.

Kawa zmniejsza ryzyko zachorowania na nowotwory. U osób pijących kawę, prawdopodobieństwo wystąpienia raka wątroby jest aż o około 43% mniejsze. Ponadto wykazano, że regularne picie kawy zmniejsza zagrożenie rakiem jelita grubego, gardła, piersi, prostaty oraz niektórych form nowotworów skóry. Jest to w głównej mierze zasługą polifenoli i antyoksydantów, które niwelują stany zapalne w organizmie i tłumią rozwój komórek rakowych.

Kawa zwiększa moc mózgu. Naukowo wykazano, że codzienne picie od 1 do 5 porcji kawy pomaga zmniejszyć ryzyko zachorowania na chorobę Alzheimera i Parkinsona (nawet o 30%). Jak wiadomo, są to choroby układu nerwowego, na które często narażone są osoby w starszym wieku. Do tej pory nie ma na nie lekarstwa, więc pozostaje tylko prewencja. Jedną z metod zapobiegawczych jest właśnie picie kawy. Naukowcy odkryli, że pomocna jest tu zwłaszcza kofeina, ponieważ u osób, które piły kawę bezkofeinową, takiego efektu nie zauważono.

Kawa zwiększa odporność na ból. Badania wykazały, że 200 miligramów kofeiny pomaga zwalczyć ból głowy, nawet migreny. Do tej pory dokładnie nie odkryto, na jakiej zasadzie tak się dzieje, ale to tłumaczy, dlaczego kofeina jest w składzie prawie każdego leku przeciwbólowego. Ogólnie wiadomo, że aktywuje ona komórki nerwowe mózgu i rozszerza naczynia krwionośne, co ułatwia dotlenie organizmu i zmniejsza ciśnienie, które jest przyczyną bólu. Dowiedziono, że picie 2 – 3 filiżanek kawy dziennie może zmniejszyć ból mięśni nawet o połowę, podczas gdy leki przeciwbólowe, jak np. naproksen daje rezultat 30%, a najpopularniejsza aspiryna – tylko 25%. Ponadto wypicie kawy po zażyciu leku przeciwbólowego, wzmaga jego działanie.

Tak więc – pijmy kawę i żyjmy długo i szczęśliwie!

Duży wybór pysznej kawy najwyższej jakości znajdziecie w sklepie naszych przyjaciół:

https://www.przyjacielekawy.pl/kawa

Święto zakochanych tuż tuż, więc to ostatni moment na to, aby wybrać się do sklepu i znaleźć drobny upominek dla swojej ukochanej bądź ukochanego. Wbrew pozorom przepiękna bielizna damska to idealna propozycja nie tylko dla pań.

Uwodzicielka moc wyobraźni

Podobno to, czego nie widać kusi najbardziej. Wiedzą o tym wszystkie panie, które w małym paluszku opanowały sztukę uwodzenia. Najlepiej uronić rąbek tajemnicy, aby wyobraźnia mogła dopowiedzieć swoje. Bielizna damska, którą delikatnie widać spod np. obcisłej bluzki podziała lepiej na mężczyznę, niż najlepszy makijaż. Na tę wyjątkową noc dobrze jest dobrać majtki i biustonosz, które pochodzą z tego samego kompletu, w końcu to noc zakochanych i kochających się.

Jaki komplet wybrać, czyli mała podpowiedz dla niezdecydowanych panów

Wybierając się do sklepu w celu zakupienia najpiękniejszej, dostępnej bielizny damskiej można wpaść w pułapkę szerokiego asortymentu. Najlepiej jest zastanowić się, co tak naprawdę chce się kupić, a następnie wyjść z domu z konkretnym planem poszukiwań. Idąc „w ciemno” można wrócić z niczym. Dobrze jest również sprawdzić rozmiar, który powinno się zakupić. Największy problem sprawiają panom wybór rozmiaru biustonosza. Bielizna damska zazwyczaj sprzedawana jest w skompletowanych zestawach, tak więc kolejny teoretyczny problem, czyli kwesta doboru majtek do stanika odpada.

Kolor jest ważny

Niewiele panów o tym wie ale wybierając dany kolor bielizny damskiej, jako prezent dla swojej ukochanej można wiele nim wyrazić. Mało kto decyduje się na bieliznę w kolorze białym-i dobrze, ponieważ zarezerwowana ona jest jako prezent na noc poślubną. Biała halka, stanik czy majtki otrzymane jako Walentynowy prezent może być odebrane w dwojaki sposób. Lepiej nie ryzykować i postawić na sprawdzone odcienie. Najpopularniejszym z nich jest oczywiście czarny. Koronkowa bielizna damska to strzał w dziesiątkę, ponieważ jest uwielbiana przez obie płci. Wyraża sobą więcej niż wiele słów wypowiedzianych na raz, a ponadto wspaniale podkreśla kobiecość. Doskonale leży zarówno na ciele blondynki i brunetki, jak i dziewczyny bladej lub opalonej.

Kolor miłości

Albo się go kocha, albo nienawidzi. Kolor czerwony na bieliźnie damskiej jest dosyć ryzykownym pomysłem na prezent, jeżeli nie do końca zna się swoją drugą połówkę. Może być on odebrany jako nachalność i narzucanie zbyt szybkiego tempa związku. Jeśli jednak ma się pewność, że przypadnie on do gustu ukochanej, można śmiało inwestować, ponieważ z całą pewnością efekt końcowy będzie zniewalający. Czerwień jest barwą miłości, tak więc obdarowując tę jedyną bielizną damską właśnie w tym odcieniu sprawi się jej podwójną radość, a Walentynowa noc może przejść do grona jednych z bardziej udanych nocy.

Coś niespodziewanego

Jednym z bardziej uwodzicielskich partii ciała kobiecego są nogi, które z okazji walentynek także można wyeksponować. Bielizna damska nie ogranicza się tylko do biustonoszy i majtek. Dodatki takie jak pas do pończoch jest również mile widzianym prezentem.  Doskonale podkreśla on kobiecą talię, a w połączeniu z odpowiednio dobranymi pończochami, optyczne wydłuża nogi. Idealny prezent dla każdej pewnej siebie kobiety, która nie boi się pokazywać swoich atutów.

Sama dla siebie

Kobiety, które noc 14-ego lutego spędzą same mogą sprawić sobie prezent same dla siebie. Zakupy są zawsze dobrym pomysłem, ponieważ dostarczają wiele radości, a bielizny damskiej nigdy za wiele.  Ponadto ma się pewność, że wybór będzie trafiony.

Pierwsze kosmetyki Makeup Revolution powstały w Anglii w 2014 roku i od tamtego czasu prężnie się rozwijają. Marka rozpoczęła swoją działalność najpierw w rodzimym kraju, następnie zaczęła rozsyłać swoje produkty za granicę, między innymi do Polski, Niemiec czy Francji. Czemu odniosły taki sukces, i dlaczego przyszłość mieni się dla nich w różowych barwach? O tym poniższy artykuł.

Asortyment podstawą istnienia

Marka kosmetyków Makeup Revolution ogromną uwagę przykłada do różnorodności oferowanych produktów. W sklepach stacjonarnych i internetowych można znaleźć ogromny ich wybór. Ze względu na atrakcyjną cenę i ogromne zaufanie konsumentek do marki, sprzedają się one jak ciepłe bułeczki. Można podzielić je na kosmetyki do malowania oczu, twarzy i ust, a także akcesoria do nakładania makijażu i do ich czyszczenia. Cechą wspólną łączącą wszystkie produkty jest ich wysoka jakość i nietuzinkowe rozwiązania wykorzystane podczas procesu produkcji. Przykładem jednego  z nich jest kremowy róż w sztyfcie, który ze względu na swoją konsystencję można łagodnie dozować. Aplikuje się go na dwa sposoby. Pierwszym z nich jest aplikacja na sucho. Kolor przez to uzyskany jest niezwykle intensywny, w przeciwieństwie do nakładania tego samego produktu na mokro, kiedy barwy są bardziej stonowane i delikatne. Kosmetyki Makeup Revolution jak sama nazwa wskazuje, wprowadzają delikatną rewolucję w sposobie myślenia o kosmetykach, dlatego owy róż można nakładać na policzki, usta, a nawet powieki, w zależności od zapotrzebowania.

Naturalny efekt jest w cenie

Szalone lata, w których mocny makijaż był trendy na szczęście już za nami. Obecnie modne są kolory naturalne, które w delikatny sposób podkreślają kobiece piękno. Nie nachalne odcienie beżu, czerni czy czerwieni pozwalają na ekstrawagancję w dobrym smaku. Producenci kosmetyków Makeup Revolution zadbali o to, aby ich asortyment był bogaty w różnego rodzaju palety z cieniami do malowania oczu, które na pierwszy rzut oka niczym się od siebie nie różnią. Jest to oczywiście błędne wrażenia, ponieważ każdy cień powstał z innych pigmentów, nawet jeśli różnią się one tylko połyskiem, czy dodanym brokatem.

Nieinwazyjna zmiana rysów

Od jakiegoś czasu w mediach i na profilach społecznościowych ogromnie modne stało się konturowanie twarzy. Gwiazdy zza oceanu masowo zaczęły udostępniać filmiki, na których widać dokładnie, jakich kosmetyków powinno używać się do osiągnięcia wymarzonego efektu. Makeup Revolution w swoim asortymencie posiada kilka propozycji dla dziewczyn i kobiet, które chciałyby spróbować swoich sił  w tym obszarze wizażu. Palety składają się głównie z kilku odcieni brązu i beżu, które odpowiednio nałożone dają efekt szczuplejszej twarzy, mniejszego nosa lub zwężonego czoła. Nie można tylko zapomnieć o dokładnych ich wymieszaniu ze sobą za pomocą grubego pędzla.

Kolorowe usta w kolorze mat

Kolejną propozycją, która dotarła do Europy ze Stanów są usta pomalowane szminką lub pomadką, która nie daje żadnego połysku. Mat na ustach stał się pożądaną formą podkreślenia kobiecości i wykończenia makijażu. W kosmetycznym asortymencie Makeup Revolution można znaleźć szminki w płynie o różnych odcieniach. Ze względu na błyszczykową formę aplikacji, nie jest trudno nałożyć produkt w profesjonalny sposób. Jest to ukłon w stronę mniej doświadczonych dziewczyn, które makijażem zaczęły interesować się od niedawna i jeszcze nie posiadają wprawy.  Dobrze dobrane kosmetyki zapewniają wspaniały efekt, który przyciągnie spojrzenia nie jednej osoby.